Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Gemiste kansen’

Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Gemiste kansen’

Nog een paar dagen, dan is het ‘Olympisch feestje’ weer ten einde. Ik ben nu al nieuwsgierig naar wat de Brazilianen voor eindshow hebben bedacht.

Maar voor het zover is zijn er nog een aantal medailles te verdelen. Hopelijk zijn er daar een paar voor TeamNL bij, al lieten zij het de afgelopen sportdagen wat liggen. Soms door pech, een bal op de paal in de laatste seconde bij het handbal. Zoals ook Rob Rensenbrink dat deed in de finale van het WK voetbal in 1978. Zou de Zuid-Amerikaanse wind daar misschien een rol in spelen. Dat die de Europeanen minder goed gezind is op belangrijke momenten? Mijn zwager Lammert zag alweer een complot. Hij is daar dol op.

Zo gelooft hij ook niet dat de bananen over 10 jaar zijn uitgestorven. ‘Ze zullen ze voor zichzelf willen houden’ is zijn mening daarover. Toen ik mijn zwager erop wees dat dit ‘oud nieuws’ was, hield hij zijn mond. Of was hij alweer onderweg naar de fietscrossbaan iets verderop in ‘The Olympic Village’. Om zelf wat rondjes te zweven en te springen.

Wat een spektakel was dat zeg, dat BMX-en. Ik schrijf er soms wat schamper over, maar wat hadden we genoten. Het heeft niets meer te maken met wat wij vroeger, in de jaren ’80 op TV kregen voorgeschoteld van de AVRO. Lullige kinderfietsjes op zanderige baantjes. Al was dat natuurlijk best leuk voor de jeugd van toen.

Jelle van Gorkom, Niek Kimmann en Laura Smulders lieten zien wat je met doorzettingsvermogen en niet denken aan pijn kunt bereiken. Vol met spijkers, schroeven, metalen platen, pleisters en pijnstillers denderden zij over de oranje-groene BMX-baan. Onderweg vlogen er tegenstanders uit de bocht, her en der lagen de slachtoffers van crashes. Maar het ging om overleven en het recht van de sterkste. Jelle van Gorkom was één van de ‘survivors’ en kreeg als beloning een zilveren plak mee naar huis.

Wie ook overleefde was ‘onze’ Nouchka Fontijn. Ze gaf haar Chinese opponent een flink pak rammel, won bij ‘split decision’, maar is intussen wel zeker van minimaal een zilveren medaille. Als zij ook haar volgende tegenstandster de ring uit mept wordt de kleur nog mooier.

Tja, de volleybal- en hockeymeisjes? Wat moet ik daar van zeggen? Zijn het gemiste kansen? Speelden zenuwen of onderschatting een rol? Was het een gebrek aan ervaring? De volleybalsters sloegen op de momenten, waarop het er om gaat, de bal te vaak in het eigen net. De tegenstandsters lagen op de rug, nog maar een klein zetje. Dat bleef uit en wat rest is de troostfinale om ‘brons’.

De ‘oude garde’ van het vrouwenhockeyteam moest helaas afscheid nemen van hun sport zonder derde ‘goud’ op rij. Net als tegen de Duitse dames bleek het alleen moeten afrennen op de vijandelijke doelvrouw een onmogelijke opdracht. Tegen onze oosterburen liep het nog net goed af. Tegen de Britse meisjes niet meer. Toch maar wat meer trainen op dit onderdeel, het hoort er immers bij.

De paardenmannen gingen na een ‘tig’ aantal jaren zonder eremetaal naar huis. Als het paard van Jeroen Dubbeldam tweehonderdste seconde sneller had gegaloppeerd was er nog een kansje geweest. Nu restte slechts de tranen. Maar die hadden we inmiddels al zo vaak gezien tijdens deze spelen.

Ik moet stoppen want mijn zwager hangt aan de lijn. Of ik even wat pijnstillers en ijszakken kom brengen. Hij is iets te enthousiast op het crossbaantje tekeer gegaan.