Het Nationale Songfestival.                                                 (27-02-2012)

Gisteravond was de verkiezing voor de Nederlandse inzending aan het Eurovisie Songfestival aan de orde. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om er naar te gaan kijken, maar achteraf had ik er helemaal geen spijt van. Want dan had ik heel wat gemist.

Omdat we de laatste jaren niet eens de halve finale van het Europees zangfestijn hadden overleefd was de hulp ingeroepen van Tv-magiër John de Mol. Met zijn andere aanpak en meer spektakel moest het toch lukken om een deugdelijke en kansrijke inzending richting Bakoe te sturen. Nou, en uitpakken deed John de Mol zeker. Een rariteitenkabinet van deelnemers, een opvallende presentator, honderd buitenlanders die de zangprestaties vanuit hun landsaard en cultuur moesten beoordelen en een jury van vijf die geheel “onafhankelijk” voor de helft van de puntenwaardering verantwoordelijk was. De andere helft kwam vanuit het commerciële deel, SMS en 0900 nummers. Dit om de kosten binnen de perken te houden.

Het begon al met de opkomst van presentator Jan Smit. Voor de gelegenheid had hij zijn werkkleding uitgebreid met een bril. En niet zo maar een bril, nee een extra degelijke. Eentje met dikke glazen en een versterkt montuur, bijna model veiligheidsbril. Een bril waar Miss Bril Loes Haasdijk en Nana Mouskouri jaloers op zouden zijn geweest. Sommige twitteraars meenden zelfs de weerkaatsing van de autocue waargenomen te hebben in de glazen van Jan.

Wat we vervolgens te zien kregen was spektakel van de eerste orde. Niet op muzikaal gebied maar op kostuumkeuze van de deelnemers. We zagen een zangeres met een blauwe pruik. Een andere vocaliste in een indianenpak met grote witte hoofdtooi en daaromheen trommelende en dansende mini-indiaantjes, op zoek naar de vergeten wigwam. Een deelneemster in een leuk stoeipakje, even overgekomen van De Wallen. Een prachtige songfestival galajurk met daarin ergens verstopt een deelneemster. Een mooie grote vleugel die de stem van een leuk meisje moest ondersteunen en een zanger die verdomd veel leek op Thomas Berge, maar het toch niet was.

Oh ja, er was ook nog een normale zanger met best wel een aardig liedje. De “honderd” kozen met geringe meerderheid voor zijn deelname aan het festijn in het Verre Oosten. De “Bende van Vijf” besliste echter dat deze man veel te gewoon was, het podium te weinig gebruikte en uitstraling miste om maar enig succes te kunnen boeken. Gek moest het zijn en dat was het dus ook.

Wat ook vreemd was, het leek wel of de jury van vijf belangen had in de keuze wie naar Bakoe mocht. Vooral de presentator van “Life en Cooking” maakte het bont door al zijn geld en punten op de dame met de blauwe pruik te zetten. En de voorzitster van de jury deed de uitspraak van avond; “Als de ene deelneemster nou eens wat uittrekt en de andere doet wat meer aan”. Ofwel kenmerkend voor het peil van de Tv-uitzending.

Het meest grappige was wel dat, naar mijn mening, al met al het beste liedje won. Als je het beeld had uitgezet en alleen had geluisterd naar de zes inzendingen zou de meerderheid denk ik gekozen hebben voor de bijdrage van de “Indiaanse” Joan Franka. Terecht daarom dat zij de koffers mag pakken voor de reis naar Azerbeidzjan. Of ze dan nog steeds dat rare kostuum zal dragen vraag ik me af? Hetzelfde geldt voor de witte veren hoofdtooi en de omlijsting van de andere “indiaantjes”. Feitelijk blijft voor mij de grote vraag; waarom droeg ze dat overblijfsel van het carnaval eigenlijk? In de tekst van het liedje zie ik geen verwijzing naar het “Wilde Westen”. En waarom die honderd uitverkoren uit andere landen van de wereld er bij waren was ook een vraag. Want opmerkelijk genoeg werd hun advies telkens in de wind geslagen en kwam de Hollandse eigenwijsheid bovendrijven.