Top 2000 gesprekken... ( En raadt alle titels)

Top 2000 gesprekken... ( En raadt alle titels)

 

“But life goes on, you know it ain't easy” zegt een ongeveer 16 jarig meisje naast me. Sweet is haar naam, zo wordt me toegefluisterd. Ze is van het type “blonde haren, blauwe ogen, uit een sprookjesboek geslopen”. Zo’n blonde sexmachine waarbij je gelijk denkt: “Even aan mijn moeder vragen.” Er zijn er die op meisjes met rode haren vallen, ik prefereer meer het type Sweet. 

“Het is koud zonder jou”, zucht André, die links van haar zit. “Daar weet ik wel wat op” is de rappe reactie van Wild Cherry.  Ze komt helemaal uit San Francisco en dat is haar aan te zien. Ze is nog gekleed in de mode van 1968 en danst nog steeds graag op de klanken van “Play that funky Music”.

“Natuurlijk, It’s hard to say I’m sorry” is de aanhef van haar wijze raad. “Maar soms moet je het weleens anders zeggen. Je kunt het desnoods in prachtige woorden verpakken, zoals “Paroles, paroles, paroles”, maar of ze je dan begrijpt? Ik denk dat vierentwintig rozen meer indruk zullen maken.

Sweet knikt instemmend richting André en mijmert zacht voor zich uit “Ach, we zijn allemaal maar een “Face in the crowd.”  

Intussen komen Tom en James binnen, die gelijk een plekje aan de bar zoeken. “Is dit een simpel spelletje of praten jullie altijd in Titles”, vraagt James verbaasd? “Nee hoor, iedereen doet het” klinkt zacht vanuit de achtergrond. Het is de stem van Robert, bezig een one hundred eighty te produceren op het elektronische dartbord. “Just another day”, en de volgende pijl gaat richting Bullseye. 

Ook Peter Groen mengt zich in het gesprek. Hij is wat ze noemen “a man of the World” Hij gaat er vooral prat op alles over het weer te weten. Het is dat hij een man is, anders was zijn bijnaam zeker “Weathergirl” geweest. “Het schijnt dat het nooit regent in Zuid-California” is zijn opening ditmaal. “Terwijl in andere delen van America de winter toeslaat of dat men zich afvraagt wie de regen zal stoppen. Gelukkig valt het hier wel mee. Het blijft bij een zachtjes tikken van de regen op mijn zolderraam. In elk geval is het een goed jaar voor de rozen”

Iedereen in het kleine café aan de haven neemt zijn prietpraat over het weer met een korreltje zout, want men weet: “Dat is Peter, zo is Peter.” 

Tom vraagt intussen aan Robert, heb je het al gehoord? “Davy’s on the road again?” Hmm”, antwoordt Robert, “ik hoop dan wel dat hij ook zijn spel kaarten heeft meegenomen. Is hij soms de eigenaar van die truck met de naam “Giddy-up go”? Lijkt mij maar niks, altijd maar met de vlam in de pijp over lange wegen razen. Gelukkig heb ik voor een baan bij de spoorwegen gekozen.

“Ja, heel verstandig” zegt Tom wat cynisch. “Daarom kom je niet aan de vrouw. Elke vrouw kent immers het gezegde “never marry a railroad man. Voor jou wordt het een eenzame kerst.”  

“Moet jij zeggen, jij de man zonder collega’s. Heb je niet laatst je UB40 moeten laten afstempelen” moppert Robert nog wat na. En geërgerd gooit hij weer een pijl richting het bord, daarbij bij zichzelf denkend “ooit vind ik ook mijn Honey Pie” 

Mijn oor vangt onderhand flarden op van het voortgaande gesprek van Wild Cherry met André en Sweet. Duidelijk is te merken dat vooral Wild Cherry nog onder invloed is van de tijd van “Lucy in the Sky” en “Not just a flower in your hair”.

“Kon ik maar vliegen als een vogel. Op de vleugels van een nachtegaal. Dat lijkt me het summum. Zoeken naar het verdronken land van Atlantis of the Garden of Eden. Of mezelf zoeken in Paradise City“

“Ik houd het bij het geven van een vlieger aan mijn kleine jongen” zegt André. “Niets is mooier dan de glimlach van een kind. “Meteen daarna neemt hij een hap van zijn broodje Homburg knakworst. Dat weggespoeld wordt met een Ginger Ale.

Sweet lacht wat ingehouden, onderwijl kauwend op haar bubblegum. “Funny, funny, al die mooie wensen. Maar wordt het niet tijd dat Wild Cherry van haar regenboog komt en dat André terugkeert in de huiselijke kring. Anders wordt het echt een soort van tragedie deze kerst. 

En dan plotseling komt Ruth het café binnenstormen. “Oh André schat. Vond jij het ook zo koud zonder mij? Blijf bij mij, alsjeblieft André. Forever and ever? I will always love you!” 

“So this is Christmas” denk ik bij mezelf. “Wat kan het toch een vreemd effect op de mensen hebben. Volgende week oud- en nieuw met opnieuw “Shiny happy people” en meegalmen met het traditionele “You’ll never walk alone”. “What a wonderful World”.

Ik maak mijn glas leeg en loop in gedachten verzonken terug naar mijn “Green, green grass of home”.

(Als je ze allemaal hebt kunnen raden of hebt kunnen meezingen mag je jezelf een echte popkenner noemen. Doe je best).