Manager dijkteruglegging, een dijk van een baan.

Manager dijkteruglegging, een dijk van een baan.       

 

Regelmatig krijg ik vage aanbiedingen van vacatures in mijn mailbox. Je opent die mail dan in de hoop via de omschrijving wat wijzer te worden van naar wie men op zoek is.
Meestal denk je na lezing van het functieprofiel “Oh, zoeken ze zo iemand” of “Nou, ik begrijp nog steeds niet wat ze nou voor iemand zoeken.”

Maar vandaag kreeg ik wel een heel bijzondere mail binnen. Men was op zoek naar een manager dijkteruglegging en kennelijk sloot mijn profiel op de vacaturesite aan op wat men zocht. De beweegredenen van deze voortijdige conclusie waren mij niet direct duidelijk. Evenmin als wat de dagelijkse werkzaamheden van een dergelijke manager dijkteruglegging zouden zijn.

In gedachten zag ik me al rondlopen in een soort van boswachterpak met daarbij grote kap- of lieslaarzen. Een blauwe overall was misschien ook wel een goede optie, mits er op de rug een aanduiding zou staan dat ik bezig was de dijk terug te leggen.

Uiteraard had ik mijn prima gereedschap bij me. Want wat zou een goede dijkteruglegger moeten beginnen zonder bijvoorbeeld een stevige schop en een plaggenaanstamper. Tenminste, dat had ik in mijn beleving toch tenminste nodig? Misschien ook nog een lichtgewicht kruiwagen voor het verplaatsen van de dijkkeien?

Maar kon ik die grote en zware stenen wel alleen tillen? Zou ik soms de beschikking en leiding krijgen over een assistent manager dijkteruglegging, een keientiller, een schepper, een plaggenstamper en een aankomend dijkteruglegger? Dat moest haast wel bij zo een verantwoordelijke baan met een daarbij passende hoge beloning.

En als we dan aan het werk gingen, hoe wisten wij als team waar de dijk teruggelegd moest worden? En welke kant op en hoever? Er zouden denk ik,  ook wel wat landmeters mee gaan om te bepalen waar de dijk nu precies teruggelegd moest worden. Of zouden we van die leuke minihelikoptertjes krijgen waar we draadloos de dijken mee konden verkennen, op zoek naar stukken die verkeerd lagen.

Intussen werd in gedachten het door mij aan te sturen team best groot. We konden op dit moment al zeker twee van die stereotiepe bouwvakkerbusjes vullen met teruglegpersoneel.

Kortom, dit was de baan die ik zocht. Waarvan je zegt “een kans van één op duizend en die je nooit kan en mag weigeren.”
Daarom klikte ik snel het functieprofiel aan, op zoek naar degene die me dit buitenkansje aanbood. Ik zou hem schrijven dat ik direct beschikbaar was en er bijzonder veel zin in had. Door mij te benaderen had hij de juiste keuze gemaakt en ik zou hem niet teleurstellen. Met deze motivering kon de baan mij bijna niet meer ontgaan.
Toen kwam de teleurstelling. Ik moest werken volgens het IPM-model en aantoonbaar meervoudige ervaring hebben met het managen van complexe en omvangrijke civiele projecten in een stedelijke omgeving met diverse belangen.

“Tja, had mijn tuin het goede model, was hij wel genoeg IPM? Kon ik de opdrachtgever voldoende overtuigen dat ik alles goed bijhield en bijvoorbeeld op tijd het snoeimes erin zette en het onkruid verwijderde.
Had ik in mijn jeugd niet van die prachtige zandkastelen op het strand bij Zandvoort gebouwd? Kennis van waterbouwkundige werken dus genoeg zou ik zeggen. Aan de andere eis om deze baan te krijgen, "ervaring met stedelijke problemen en politieke verhoudingen, voldeed ik ook. Hoorn had immers stadsrechten en ook veel belangen her en der. Dat laatste mocht dus geen probleem zijn.” 

Bij het lezen van: “Let op!! Wij gaan voor een ijzersterke kandidaat...heb je twijfels over jouw ervaring versus het omschreven profiel, dan vragen wij je vriendelijk niet te reageren. ALLEEN EEN SERIEUZE MATCH WORDT SERIEUS IN BEHANDELING GENOMEN !!” was de pret voor mij over. Wat dachten ze wel, dat ik zomaar op elke willekeurige baan zou reageren? Wie dachten zij voor zich te hebben?

Onderhand wist ik nog steeds niet welke dijk teruggelegd moest worden en hoe we dit precies aan gingen pakken.

Ik was maar op één punt wijzer geworden, het was ergens in Gelderland.