'Als oudere moet je aan social media geloven'

Dagboek van een 50-plusser: 'Als oudere moet je aan social media geloven'

VKbanen volgt de 50-plusser Gerard in zijn zoekproces naar een geschikte baan. Ieder week lees je hier zijn ervaringen in de blog 'Dagboek van een 50-plusser'. Deze week over social media en computers.

Sinds een week of vijf ben ik in het bezit van een blog met de naam 'Zwagervanadam'. Grappig vind ik de reactie als mensen de naam voor het eerst horen. Zij kijken me wat typisch aan en vragen me of ik de naam wil herhalen. Dan leg ik ze uit hoe de naam is ontstaan: ik woon in Zwaag en kom oorspronkelijk uit Amsterdam. Meestal valt dan het kwartje. Voor degenen die niet weten wat een blog is, een soort openbaar (dag)boek op internet over zaken die jou bezighouden en wilt delen met anderen.

Vooraf dacht ik dat een blog openen moeilijk zou zijn. Maar gelukkig ben ik niet van de club mensen van boven de 50 jaar die een uitdaging uit de weg gaan en de computer als hun vijand beschouwen. Hoe vaak heb ik niet uitlatingen van generatiegenoten moeten aanhoren als 'de computer, daar heb ik niets mee' of 'wat moet je met zo'n ding'.

Vol goede moed ging ik aan de slag op een site, waarvan een kennis me de naam had gegeven. Het was een kwestie van aanwijzingen volgen en klikken op het juiste pijltje. Een kind kon bij wijze van spreken de was doen. Na de eerste opzet was het mogelijk het standaardmodel op te frissen en dynamischer te maken. Een laatste druk op 'Opslaan' en klaar was het.

Nu moest ik de digitale wereld laten weten dat er een nieuwe gebruiker was bijgekomen. Twitter leek me daarvoor de aangewezen manier. Een zoekopdracht in Google bracht me naar Twitter.com en vijf minuten later was ook dit klusje geklaard. Zo eenvoudig? Ja. Twitteren onzin? Nee.

Een nieuwe wereld van denken in 140 tekens ging voor mij open. De mening vooraf, dat ik veel onbenulligs zou tegenkomen, werd gelogenstraft. Een rijkdom aan info overspoelde mij.  Vacatures door heel Nederland, discussies door kenners en insiders op HRM-terrein, politiek, de Euro, financiën in het algemeen en heel veel meer. Mijn brein 'crashte' bijna bij het verwerken van al wat ik tegen kwam.

Ik meldde mij in het gebeuren met wat 'tweets', de naam voor die korte berichten. Snel had ik wat volgers, de personen of instellingen die jou blijkbaar interessant vinden en jouw korte berichten willen lezen. Hiermee was de basis gelegd voor wat ik wilde. Digitale vrienden maken en een virtueel netwerk opbouwen. Uiteraard gaan mijn 'echte' vrienden en kennissen boven alles. Zij zijn echter niet het soort netwerk dat ik, ondanks al hun inspanningen, nodig heb om aan de slag te komen.

De afgelopen vijf weken hebben mij geen nog nieuwe baan gebracht. De tijd daarvoor is tekort. Doch als ik terug kijk op mijn activiteiten tot nu toe is deze stap er één waarvan ik geen spijt heb. Sterker nog, ik had hem eerder moeten zetten. Bonus: dankzij Twitter en blog ben ik in beeld gekomen bij VKBanen en mag ik je deelgenoot maken van mijn belevenissen. Ik kan je, door eigen ervaring, tips geven over het gebruik van de nieuwe media en, hopelijk, je angsten wegnemen voor het onbekende.

Volharden in de mening dat computers er alleen zijn voor jongeren en om er mee te spelletjes mee te spelen brengen je nergens. Uiteindelijk moet je er, als je als oudere aan het werk wilt komen, aan geloven. Gedrag als die man in het reclamespotje voor een iPad, die het als snijplankje voor zijn groente gebruikt is synoniem van reclamemakers voor computergebruik door ouderen. Trap er niet in en ga mee met de tijd. Benut de mogelijkheden van social media en ga niet in een hoekje zitten klagen 'hoe zielig je bent en hoe afgeschreven jij je voelt'.

Ik ga mijn bijdrage voor deze week afronden. Om twaalf uur staat de vier wekelijkse evaluatie met het re-integratiebureau op de agenda. Mij benieuwen wat we de afgelopen vier weken van elkaar hebben geleerd?

Tot volgende week!