'De tijd heeft stilgestaan bij het UWV Werkbedrijf''

'De tijd heeft stilgestaan bij het UWV Werkbedrijf'

Een paar weken geleden, vrijdag net voor Pinksteren, had ik een afspraak bij wat vroeger het Arbeidsbureau heette. De juiste naam van nu weet ik zo snel niet. Werkplein, Centrum Werk en Inkomen, Werkbedrijf of gewoon UWV. Namen komen en namen gaan, ook bij ambtelijke instellingen.

Om twaalf uur moest ik er zijn. Voor een evaluatiegesprek met het re-integratiebedrijf dat, samen met mij, op zoek is naar een nieuwe baan. En, omdat ik gelezen had dat het aantal werkzoekenden in april was gestegen met 24.000 personen, besloot ik bijtijds te gaan. Het zou immers wel druk zijn.

Tien voor twaalf zette ik mijn fiets in het rek en liep door de openstaande draaideur het gebouw binnen. 'BAM' zou Tofik Dibi op het volgende moment gezegd hebben. Het leek wel of ik een stiltegebied betrad. Een slecht restaurant zonder klanten of een schoolklas in de zomervakantie. Tientallen lege tafeltjes met daarop computerschermen, geen werkcoach te zien en twee mensen aan de balie om mij te ontvangen.

Tijd staat stil
Nadat ik me had gemeld liep ik, wachtende op het komende gesprek, wat door het lege gebouw. Mijn oog viel op een wandschildering met de tekst 'Zonder baan zou de wereld stil blijven staan', bedacht door Cornelis Putemmer in 2006. 'Nou', dacht ik, 'de tijd is hier al stil blijven staan. Waar zijn al de borden met vacatures gebleven, die hier altijd stonden? Rijen vol, met banen te kust en te keur? Voor ieder wat wils?'

Nu stond er nog maar één bord, met daarop banen in Europa. 'Je kon direct aan het werk', zo luidde de tekst erboven. Ik liep er langs en las een paar van de aangehangen advertenties; 'Werken in Hongarije, standplaats Alkmaar. Creditmanager in Praag, moet vreemde talen spreken, kennis van de Nederlandse taal is een pre.' Wat moest ik hier van denken? Waren dit serieuze vacatures?

Leeg gebouw
Eigenlijk werd ik een beetje triest van de aanblik van het lege gebouw. Was dit de voorbode van omvorming van het UWV naar een louter digitale instelling. Was persoonlijk contact met een werkcoach nu echt verleden tijd?

Intussen was degene met wie ik het gesprek had, me tegemoet gelopen. Onderweg naar zijn spreekkamer vulde ik bij de koffieautomaat een plastic bekertje met cappuccino. Altijd lekker. Feitelijk hadden we niet zoveel te bespreken. De afgelopen vier weken was er niet zoveel op de arbeidsmarkt veranderd. En ook niet in mijn persoonlijke situatie.

Het tussentijds evaluatierapport, bestemd voor de UWV, werd doorgenomen. 56 concrete sollicitaties had ik de afgelopen maanden gedaan, zo las ik. Bijna één per dag. Activiteiten als bellen of vacature nog open stond, of 'open sollicitaties', waren hierin niet meegeteld. Ik zette mijn handtekening onder het rapport en kwam tot de vraag 'hoe verder en wat kunnen we nog meer verzinnen?'

Arbeidsprognose
Al pratende kwamen we daarna tot de gezamenlijke conclusie dat het er allemaal op korte termijn niet beter op zou worden. Een weinig vrolijke vaststelling waar ik me uiteraard niet zomaar bij neer zal leggen.
Een arbeidsmarktprognose 2012-2013 van nota bene het UWV, een paar dagen later in de dagbladen, maakte mij niet vrolijker. Kernpunt van deze prognose; 'de verwachte krapte op de arbeidsmarkt door vergrijzing en uittreding van babyboomers blijft uit tot 2017.' Dat wordt nog even volhouden.

Volgende week lees je vast dat ik op nieuwe ideeën ben gekomen. Of misschien wel dat ik ergens op gesprek mocht komen. Hoop doet namelijk leven.