Hondentraining

Hondentraining

Van de week reed ik met mijn buurman langs een hondenclub aan de A7. Net voor de afrit naar Hoorn-Noord en Lelystad. Heb dat altijd een beetje onlogische afslag gevonden. Wie denkt er nu aan Lelystad, als je net voorbij Hoorn-Centrum of, vanaf de andere kant, langs Wognum bent gereden. Enkhuizen of Stedebroec was meer logisch geweest. 

We kwamen van Den Oever, waar we ’s avonds lekker hadden uitgewaaid op de dijk. Voor iedereen die dat nog nooit gedaan heeft, een aanrader. Terug binnendoor, tot aan Middenmeer, zagen we tal van dames hun hond uitlaten. Echt! Geen enkele man, alleen vrouwen. Meestal in een groepje, nauwelijks alleen. Misschien maar beter ook. In de bushbush van Hypolytushoef weet je het maar nooit. Zonder daar overigens iets slechts mee te bedoelen over Hypo. 

Ik was dus al een beetje melig geraakt door al die honden en bij het zien van de hondenclub langs de A7 sloeg ik ineens door.

Ineens dacht ik aan een goede kennis van me,
die in het bezit is van een klein vestzakhondje. Je kent ze wel, zo’n Chihuahua. Waarvan ik net lees dat je ze ook kunt meewassen in de wasmachine. Ach ja, zolang ze maar buiten de magnetron blijven is het voor mij oké. 

Met haar kleinood was ze een week of wat geleden op consult geweest bij Martin Gaus. Klachten; ongehoorzaam en niet luisteren.

Als niet hondenbezitter zou ik gezegd hebben “ben jij de baas of ik”? Geen twijfel mogelijk, ik dus. Een hond heeft een baas, niet andersom.

De heer Gaus had mijn kennis echter aangeraden lid te worden van een hondenvereniging. Daar zouden ze wel korte metten maken met het dwarse gedrag van haar Chihuahua, genaamd Wodan. 

De kennis dacht “een hond is een hond”
en was daarop in al haar wijsheid lid geworden van de club voor Mechelse Herders. Wist zij veel.

Parmantig kwam ze de eerste avond aanstappen met haar lievelingetje. Jasje aan, hondenschoentjes en een blitse hondenband. Afgezet met LED lampjes, zodat Wodan ook bij donker terug te vinden was.

Ze keek een beetje om zich heen en leek onder de indruk te zijn van de terreininrichting. Hoge hindernissen, buitensporige maten rioolbuizen en wat te zeggen van die bijna dinosaurusbotten. Moest haar Wodan hiermee aan de slag? Natuurlijk niet. Een slimme hondenmeid is op haar taak voorbereid.

Kordaat pakte ze uit haar tas enige hekjes, afkomstig uit de lego-doos van haar zoon. Vakkundig werd daarmee het begin van een parcours uitgezet. Tussen de hekjes door werden lege WC-rollen gelegd en aan het einde van het traject lag een botje, dat de avond ervoor nog bij een Dokter Bibber operatie was gebruikt. 

Met haar Chihuahua nam ze plaats op de lijn
en bij het startschot schoten ze samen uit de blokken. “Kom Wodan, spring. Goed zo Wodan, erdoorheen. Pak Wodan.” Aan het einde van het parcours nam Wodan het Dokter Bibber bot in zijn bek en bracht het naar zijn trotse bazin.

Ze glom van genoegen, aaide het beestje en zei: “Braaf Wodan. Goed gedaan.” 

Toen ze met dat verhaal vertelde keek ik haar vol ongeloof aan. Uit haar blik kon ik niets opmaken van het tegendeel. Het zal dus wel een waar gebeurd verhaal zijn. Of Wodan er gehoorzamer op is geworden weet ik niet.