Dagboek van een 50-plusser: 'Alleen maar roepen helpt niet'

Dagboek van een 50-plusser: 'Alleen maar roepen helpt niet' 

Ik ben begonnen aan dit “Dagboek” om de ervaringen van een werkzoekende 50-plusser met de doelgroep en andere geïnteresseerden te delen. Kennelijk slaat het aan want het lezerstal neemt wekelijks toe. En daarmee ook de reacties, van zeer uiteenlopende aard mag ik wel zeggen.

Moet ik reageren?

Dat er reacties komen is op zich al fijn. Juist afgelopen week las ik een onderzoekje met als uitkomst dat vrijwel nooit op een blog wordt gereageerd. Lezers klikken de column aan, nemen kennis van de inhoud en gaan verder met waar ze mee bezig waren. Zelf wordt ik blijer van de meer interactieve lezer.  Zo heb ik niet het idee dat ik een soort Zombie ben. Die doorschrijft en doorschrijft, zonder ooit een bericht terug te krijgen. Naar mijn mening kunnen reacties, hoe verschillend ook, bijdragen aan een nog beter blog en betere analyse van de beschreven zaken.

Veel onderwerpen.

In mijn Blogs schrijf ik over mijn ervaringen bij het solliciteren en de problemen die ik daarbij tegenkom. Standaard afwijzingen, vasthouden aan vooroordelen over de oudere werknemer door groepen werkgevers, gebruik van Social Media, doelgerichte subsidies die bij velen onbekend zijn,  mogelijkheid van een proefplaatsing, niet goed functionerende vacaturebanken, gehele- of gedeeltelijke privatisering van UWV, voorlichting die beter kan en bijvoorbeeld de rol van werkcoaches en re-integratiebureaus in het proces.

Intussen kan ik me na bijna 2 ½ jaar ervaringsdeskundige noemen. Mede omdat ik me vastgebeten heb in het onderwerp. Achter de geraniums zitten past namelijk niet bij me. Bijkomend voordeel, ik ben op de hoogte gebleven van wat gaande is binnen mijn vakgebied. Door het te delen met lezers van dit “Dagboek” heb ik het idee nog wat nuttigs te doen.

Veel nieuwe contacten.

Door erover te schrijven ben ik mensen tegengekomen die ik zonder dit blog nooit had ontmoet of had gesproken. Lezers van deze column deden mij suggesties via de mail. Twitter bracht mij volgers met goede ideeën en via andere kanalen kon ik ook discussies voeren over de positie van de oudere werknemer op de arbeidsmarkt. Bijvoorbeeld met Eddy van Hijum, 2^e Kamerlid van het CDA. Complimenten van mij, als niet CDA stemmer, aan hem. Mijn eigen partij(en) PvdA en SP gaven geen thuis. Kennelijk te druk met de verkiezingscampagne?

Met al deze informatie en input kon ik voor mij zelf een redelijke analyse maken van de problemen en denken over mogelijke oplossingen.

Echt blij werd ik toen deze column werd opgemerkt door UWV. Zij zijn tenslotte voor de werkzoekende het 1^e aanspreekpunt in de zoektocht naar nieuw of ander werk. Via Twitter werden de eerste contacten gelegd. Voor mij het bewijs dat gebruik van Social Media uitdagend kan werken.

Er kwam een persoonlijke uitnodiging en, omdat ik het standpunt huldig van hoor- en wederhoor, nam ik dit gebaar graag aan. De werkwijze van UWV is een regelmatig terugkerend onderwerp in dit “Dagboek”, ik vind het daarom gepast dat UWV ook recht heeft zijn mening of uitleg te geven over taak- en doelstellingen. Zonder dat ik erken dat zij het bij het juiste eind hebben. Maar elk gesprek kan leiden tot een nog betere analyse.

Ja, dan kan je jezelf afvragen of het gesprek geleid heeft tot meer werk voor de doelgroep. Niet direct denk ik zelf. Wel heb ik van de mogelijkheid gebruik gemaakt om ongenoegens van lezers over UWV persoonlijk over te brengen aan de hoogst verantwoordelijke daar. En oplossingen aangedragen die wellicht in de toekomst mensen wel (sneller) aan een baan helpen. Zoals een betere match tussen werkzoekende en potentiële werkgever?

Nog zo’n vraag aan mijzelf? Moet ik een uitnodiging afslaan om mee te kijken en te denken over nieuw voorlichtingsmateriaal van het UWV? Alleen omdat er geen vergoeding tegenover staat? Ik vind van niet.

Natuurlijk ambieer ik een nieuwe baan, daar is het me bij het starten van bloggen allemaal om begonnen. Maar de situatie kennende bij UWV, wist ik op voorhand al dat zij mij niets konden bieden. Toch, als ik anderen, nu of in de toekomst, een dienst bewijs door mee te denken, heeft het zijn nut gehad. In dat geval beschouw ik het als zeer nuttig vrijwilligerswerk dat ik elk “keurig en beschaafd” mens kan aanbevelen. Slechter word ik er in elk geval niet van.

Elke bijdrage aan discussie welkom.

Afsluitende kan ik voor mezelf de conclusie trekken dat iedere bijdrage aan het oplossen van problemen van de oudere, maar ook jongere, werkzoekende welkom is. Of hij nu komt van de politiek, UWV of elke willekeurige lezer van deze column. Op elke serieuze uitnodiging zal ik blijven ingaan, zodat mijn stem gehoord wordt. Aan de kant blijven staan en roepen dat het allemaal niets uitmaakt leidt niet tot oplossingen.

Overgang "Dagboek van een 50-plusser"naar zwagervanadam.blogspot.com

Hiermee kom ik aan een slot; er komt een einde aan dit “Dagboek” bij VKBanen.nl De site gaat namelijk over in andere handen. Ik zal zo sportief zijn de nieuwe eigenaar niet te noemen, wellicht zetten zij "Dagboek van een 50-plusser" alsnog voort. Maar ook voor andere partijen, die interesse hebben in overname ervan, staat de deur open. 

Tot dan hoop ik dat de inmiddels duizenden lezers mij blijven volgen op mijn eigen blog zwagervanadam.blogspot.com. Eigenaardige naam? Nee hoor, ik woon in Zwaag en kom uit A’dam, vandaar.

Maak dus alvast een nieuwe bladwijzer aan, zet mij bij uw favorieten of gebruik de knop "submit" op dit blog.

Een woord van dank is op zijn plaats voor de redactie van VKbanen.nl voor de geboden ruimte en hun tijd. En aan de lezers van deze rubriek.

Hen wens ik of een prettige vakantie of tot ziens. Met een volgend blog over weer een nieuw onderwerp. Met uw reacties, suggesties en misschien zelfs vragen moet dit zeker lukken.