Olympische Spelen London 2012 – De vijfde dag

Olympische Spelen London 2012 – De vijfde dag

Al een paar dagen krijg ik via Twitter vragen over mijn zwager. “Is ‘ie leuk, ie ‘ie getrouwd en hoe heet je zwager eigenlijk?” Zelf ben ik nogal op mijn privacy gesteld. Ik houd er niet zo van om dingen aan de grote klok te hangen. Wat ik zoal doe op een dag gaat geen mens aan. Maar ja, dat hoef ik u, als trouwe lezer, niet te vertellen.

Dus vroeg ik aan mijn zwager, "mag ik je naam vertellen aan die fans?" Ik keek er wat smalend bij, wie wilde dat nou weten? Lammert, zo heet hij dus, glom van oor tot oor. “Tuurlijk” zei hij in zijn eigen streekdialect. “”Iedereen mag weten dat ik Lammert heet. Net als mijn vader, mijn Opa en de rest.”

Gelijk nam Lammert, na de ene vinger, de hele hand. Vandaag was het zijn beurt om over de Olympische Spelen te schrijven. Ik heb het maar zo gelaten, morgen pak ik hem wel terug. Val mij dus niet aan op de tekst, kwaaie brieven kunnen richting Lammert. Hopelijk gaat zijn bijdrage wel over de spelen. Want daar zijn we hier voor!

Stukkie van Lammert:

Hi Fans, bij ons in Persingen doen we aan koe knuffelen. Daarvoor ga ik elke twee weken naar boerderij Buitengast, om eens een fijn potje te knuffelen met een lekkere koe.

Ik kon mijn tweewekelijkse knuffel niet missen, dus moesten we er vandaag maar een uitstapje van maken. Na veel geblader in een woordenboek kwam ik er achter dat knuffelen in het Engels “hugging” was. Een koe was een “cow”.

Gelukkig vond ik, na wat gezoek op internet, een knuffelfarm niet ver van Londen. 55 mijl was toch niet zo ver?

Mijn zwager, zwagervanadam dus, heeft niks met koeien. Hij vindt ze stinken, lui, te groot en ze bevuilen het landschap. Typisch een stadsmens dus. Meegaan was dus geen optie voor hem, ik ging daarom alleen op pad. Bij rent-a-car huurde ik een auto en nam plaats achter het stuur. Tenminste, dat dacht ik. Zat verdomme dat stuur aan de verkeerde kant. Klagen hielp niet, ”maybe some practice on the parking will help a bit”, zei de rent-a-carder.

Na een paar rondjes rijden en regelmatig de deurkruk pakken, in plaats van de versnellingspook, ging het langzaam beter. Ik durfde de gok aan om on the road te gaan.

Wat een belevenis was dat. Gelukkig is er niets gebeurd, maar de eerste mijlen zat ik regelmatig aan de verkeerde kant van de weg, vloog mijn deur open als ik wilde terugschakelen en keek ik naar de verkeerde kant op kruispunten.

Na een mijl of tien had ik het onder de knie en vloog ik naar Hugletts Wood Farm, Dallington in East Sussex. Onderweg crosste ik door leuke stadjes, zoals Sevenoaks, Tonbridge en Royal Tunbridge Wells.

Thuis knuffel ik altijd met Suzy 2, een prachtige, warme en hartelijke koe. Het voelde daarom, naarmate ik dichterbij de farm kwam, een beetje als vreemd gaan. Toch was ik benieuwd wat deze Engelse koeien voor knuffels zouden geven.

De ontvangst door Jane, de farmerin, was hartelijk. Ze stelde me direct op mijn gemak, ondanks de lichte taalbarrière. Engels klinkt toch iets anders dan het Persinger dialect.

Ik mocht gelijk een koe uitzoeken en mijn oog viel op Hattie. Een schattige koe met een lekker koppie en vooral een heerlijk lichaam waar je lekker tegenaan kan hangen. Liefde op het eerste gezicht.

Na een gelukzalig half uurtje “huggen”, niets meer en niets minder als u dat mocht denken, nam ik afscheid van Hattie en Jane. Met een tevreden gevoel ging ik terug richting London om zwagervanadam op te zoeken.

Bij thuiskomst kreeg ik uiteraard het hele sportgebeuren van vandaag te horen. Dat Guillaume en Elisabeth geen medaille hadden gehaald. De hockeyvrouwen waren ontsnapt tegen Japan en dat Dorian twee keer een race had gewonnen. Ik luisterde daar maar half naar, zelfs toen hij vertelde dat Schuil en Nummerdor overtuigend verder waren. Ik was, (hij zal niet blij als hij dit leest) nog een beetje aan het nagenieten van Hattie. Wat een lekkere dikbil was die meid. 

Mijn zwager begrijpt daar niks van en vindt het, zacht uitgedrukt, vreemd gedrag. “Ach, dat moet hij weten.”

Na een heerlijk glas verse melk kroop ik met een tevreden gevoel onder de wol en droomde heerlijk weg met Hattie, grazend in groene engelse weiden. 

Lammert

Prognose voor woensdag 1 augustus 2012:

Edith Bosch gaat proberen een medaille te halen bij het judo. De hockeyers spelen tegen onze zuiderburen. Bas Verwijlen gaat schermen, de tijdrit bij zowel de mannen als de vrouwen wielrenners staat op het programma en de 100 meter vrije slag komt aan bod. Daar liggen vast kansen voor Ranomi en Femke. Zien we minstens tweemaal goud morgen?