Olympische Spelen London 2012 – De zestiende dag

Olympische Spelen London 2012 – De zestiende dag

Wat ’n dag gisteren. En wat ’n feest daarna tot diep in de nacht. Het begon al met de onverwachte bronzen medaille voor Laura Smulders en het eindigde met goud voor Kim Lammers en haar vriendinnen. De hockeymeisjes dus.

Tussendoor genoten mijn zwager en ik van de mazzel die de 4 x 100 meter estafette heren hadden. Churandy, met zijn eeuwige coole big smile, deed of het er bij hoorde. Niets was minder waar. Het Nederlands kwartet liep te traag over de baan, maar werd gered door vier niet slimme Britten. Aan hen was blijkbaar niet verteld dat je “het stokje” binnen een bepaalde zone aan elkaar moet overgeven. De derde loper van het team liep daarom door tot aan de finish en bemerkte toen dat hij iets vergeten was. Vliegensvlug rende hij terug, maar het was al te laat. De jury had het gezien en vond het niet okay. Nederland blij, ze mogen morgenavond toch optreden.

Dommer was de jury bij het kogelslingeren. Of hamerwerpen, zoals onze Belgische vrienden het noemen. Een Duitse deelneemster slingerde de looie dette van vier kilo ruim 77 meter het veld in. Minstens goed voor zilver of brons. De mannen die de worp moesten meten waren echter hun bril vergeten. Zij gaven ongeveer 72 meter door aan het scorebord. Een schreeuw van ontzetting ging door het stadion. En bij Betty Heidler, de slingeraarster. De hele wereld zag dat de meting foutief was, toch bleef de jury bij zijn beslissing. Als doekje voor het bloeden mocht ze de worp overdoen, zonder enig succes. Uiteindelijk werden de TV beelden erbij gehaald en gezocht waar haar kogel was ingeslagen. 77.13 meter en goed voor een bronzen plak. Gerechtigheid was geschied.

Tegen negenen was het tijd voor het klapstuk van de avond. Onze hockeysters gingen aan de slag tegen Argentinië. Wraak nemen voor een slechte nachtrust was het credo. De Argentijnse loeders hadden de nacht ervoor geprobeerd de Hollandse meisjes uit de slaap te houden, Met schreeuwen, zingen en zelfs vloeken. “Not done” zou een Engelsman zeggen. In gewoon Nederlands, wat een stelletje Aso’s.

De wraak was zoet en de 35^e verjaardag van Aimar, de Argentijnse ster, werd geheel in stijl bedorven. Net goed! 2-0, goud voor Nederland, het grote feest op de tribune kon beginnen.

Lammert, in zijn driekwart afgeknipte broek met camouflage tinten en daaronder badslippers, hostte mee op de klanken van “Kleintje Pils”. “Geen gezicht, kansloos” dacht ik alleen maar.

De huldiging op het blauwe gras duurde uren en uren. Stuk voor stuk werden de namen afgeroepen, een medaille overhandigd, een zoen gegeven, een mini-boeketje overhandigd, weer een zoen of hand gegeven en wat gelachen. Bijna een uur later werd de plaat met het “Wilhelmus” opgezet, de vlaggen gehesen en ingetogen meegezongen. De ceremonie was voorbij, het Hollandse Heineken Huis lonkte.

Naomi en wat anderen, waaronder Lammert, maakten gebruik van de afwezigheid van de hockeymeiden in het Olympisch Dorp. Hun kamers werden opgezocht en de deuren daarvan volgespoten met graffiti. “Kampioenen!! Gefeliciteerd!!!” las ik ergens op een deur. Daaronder was een schattig bloemetje getekend. Heel wat beter dan die lullige boeketjes die onze meiden tijdens de huldiging kregen.

Bij de volgende “Spelen” wil ik heel graag “Bedankt voor die Bloeme” horen. En dan een schitterend feestboeket zien. Inclusief fraai gekleurde linten en een handgeschreven felicitatiekaartje.

Nu zitten we op de tribune bij de voetbalfinale tussen de gele kanaries en Mexico. De Brazilianen zijn nog nooit Olympisch kampioen bij de voetballers geweest. Ze hebben er dus veel voor over om dit “foutje” recht te breien. Als joker hebben ze hun eigen Hulk meegenomen. Of het hen helpt moet nog blijken. Tot dusver hebben de Mexicanen de beste papieren. Zij staan, met nog een kwartier te gaan, op een 2-0 voorsprong. Na een hotdog en een lauwe Cola kwamen we terug en zagen we nog net dat De Hulk tegen scoorde voor Brazilië. Het was te weinig, weer geen titel voor de Brazilianen.

Straks maken mijn zwager en ik de gang weer naar het hockeystadion. Als het daarna weer zo’n feest wordt als gisteravond, is het goed afgelopen. Maar ja, met Duitsers weet je het nooit.

Morgen al weer de laatste dag van ons verblijf in Londen. Op naar de Tower, de Big-Ben en de wachtenwisseling. En nog een souvenirtje voor de thuisblijvers kopen. Zit te dubben tussen een kopie van een klok uit de Big-Ben of zo’n leuke mok met daarop “Abbey Road NW8” en een kleine afbeelding van The Beatles.

Prognose zondag 12 augustus 2012.

Eerst de marathon voor mannen en het stokje rennen met zijn vieren. Rudy van Houts gaat mountainbiken en dan hebben we het wel gehad met de Nederlandse deelname aan deze spelen.

Daarna de sluitingcerenomie met veel bekende namen. Zag op aanplakbiljetten al de namen van Posh en consorten, George Michael en nog veel meer. Hepie en Hepie waren nog niet gespot. Maar dat zegt niets. Voor hetzelfde geld staan de vier zonen van The Beatles morgenavond samen op het podium. En geeft Elisabeth II een toegift als “Bondgirl”.

Meest bijzonder zou het voor mij zijn als Lammert de vlam mag doven. Dat heeft hij zeker verdiend. Flink blazen en dan voor zichzelf een wens doen. Wat zou zijn wens zijn?