Olympische Spelen London 2012 – De samenvatting

Olympische Spelen London 2012 – De samenvatting

Zo, dat was het dan weer. Lammert, mijn zwager, en ik zijn weer thuis. Lammert in Persingen en ik in de gemeente Hoorn. Vanmorgen vroeg zijn we vertrokken vanuit Ramsgate, dit om de ergste drukte voor te zijn.

De rest van de ploeg ging per trein, onder muzikale begeleiding van Nick en Simon. Wij hadden gisteravond genoeg prima muziek gehoord in het stadion. De “palingsound” van dit duo lieten we daarom aan ons voorbij gaan.

Gelukkig stond de auto nog op het parkeerterrein in Oostende. Snel afrekenen en richting Nederland. “Wat moest je nou betalen voor die ruim twee weken parkeren” vroeg Lammert? “30 B.Frs.” zei ik en zocht onderhand naar een leuke zender. Koopje, vond Lammert. Ik kon hem geen ongelijk geven.

Met “Jammer hè dat het voorbij is”, vervolgde Lammert het gesprek. “Ik had best nog wel een paar weken willen blijven. Wat zullen mijn dorpsgenoten opkijken, als ik ze vertel dat ik de twee gouden medailles van Ranomi Kromowidjojo in mijn handen heb gehad. Wat ging ze goed in het zwembad, ook met de estafetteploeg.

Net als Marleen Veldhuis. Wist jij dat ze moeder was van een dochter? En dan toch zilver en brons halen. Die kleine Hannah mag later trots zijn op haar moeder.”

Straks, als ik thuis ben, ging Lammert verder, ga ik direct naar de hoefsmid verderop. Die zal wel het wel leuk vinden dat ik de oude hoefijzers van Salinero heb gekregen van Anky. Toch mooi dat ze bij haar zesde deelname een derde plaats heeft gehaald met het dressuurteam. En schunnig hoe die Adelinde Cornelisse werd behandeld door de jury. Ze had meer recht op goud dan die “Thuisrijdster”. Maar ja, met zilver kan je ook thuiskomen. Gerco Schröder zal er net zo over denken. Wat kon zijn paard springen over die hekken en sloten.”

Ik pakte een zuur zuurtje uit de zak met citroenballen en Lammert ratelde door. Over judoër Henk Grol die helemaal niet blij was met brons en nu weer vier jaar moest trainen tot aan Rio. Over Edith Bosch, die een plak van dezelfde kleur in haar prijzenkast kon hangen. En over Churandy Martina, die kerel met zijn “coole smile”. Bij terugkomst in Persingen ging hij ook proberen zo “cool te smilen”. Dan was hij zeker de “coolste” gast in het dorp.

“Vond je de zeilmeisjes niet goed” vroeg ik zomaar? Ik had het beter niet kunnen doen want Lammert ging gelijk weer voluit op het orgel. “Wat dacht je, natuurlijk. Niet alleen goed, maar ook nog eens leuk. Ik wou dat Lisa Westerhof en Lobke Berkhout bij mij in het dorp woonden. Had ik kunnen daten met zilveren winnaressen. Of zou Dorian van Rijsselberghe al wat met ze hebben? Tegen een “golden boy” heb ik geen schijn van kans.

Nou ja, Marit Bouwmeester is ook oké. Die heeft ook brons gewonnen. Al had ze er meer van verwacht.”

“Kijk”, riep Lammert luidkeels lachend, “daar fietsen Marianne Vos en Teun Mulder”, daarbij wijzend op een stel in wielrenoutfit. Met een flauwe glimlach rond mijn mond antwoordde ik “nee joh. Die zitten nog in de trein. Waar ze verplicht moeten luisteren naar de deuntjes van Simon en Nick. Maar ze kunnen terug kijken op prima prestaties van zichzelf. De alleskunner in het wielrennen en de hardrijder op de baan gaan wel met goud en brons naar huis.” “Wat zeg je dat fraai” zei mijn zwager strak voor zich uitkijkend.

“Is er iets” vroeg ik. “Nee hoor, ik weet gewoon niet wat ik nou het allermooiste vond in Londen. Usain Bolt was goed, maar niet onverwacht. Het was leuk voor die Oegandees dat hij de marathon won en aandoenlijk hoe blij die 15 jarige zwemster was. Dat wereldrecord op de 800 meter hardlopen bij de mannen was fenomenaal en niet te vergeten onze hockeyvrouwen en mannen. Welk land kan zeggen dat ze in één tak van teamsport zowel goud als zilver halen. Oh ja, ook nog het brons van onze vrouwen-acht en de 18-jarige Laura op haar BMX-fietsje. Het is echt te veel om op te noemen en om te onthouden.

Maar het allermooist vond ik toch Epke. Toen ik tijdens de training samen met hem aan de rekstok hing hadden we het erover. Of hij het werkelijk ging doen. Of het niet te gevaarlijk was en of hij niet bang was dat het misschien zou mislukken. Ik zei; Epke, kom op, je kunt het! En je zag het, hij kon het inderdaad. Mede dankzij mij kon Epke de oefening doen die hij wilde doen. Eigenlijk heb ik ook goud gehaald.”

Meewarig keek ik voor me uit. De laatste woorden hoorde ik niet eens. In gedachten was ik terug bij gisteravond. Bij de geweldige “closingceremony” waar mijn idolen als rode draad door het programma liepen. Een “Magical Mysterie Tour” was het, een ander noemde het een Pop-opera. Een geweldig tribute aan 50 jaar Britse Pophistorie. Uiteraard met soms wat minpuntjes. The Spice Girls hadden wat mij betreft uit elkaar kunnen blijven en ook niet alles van Jessie-J boeide me.

Kippenvel kreeg ik bij het verschijnen van John Lennon op het grote scherm en zijn “Imagine”. Het hologram-optreden van Freddie Mercury duurde helaas te kort en Pink Floyd zelf was er helemaal niet. Gelukkig wel hun muziek, die mocht echt niet ontbreken op deze memorabele avond.

Eric Iddle liet het hele stadion meezingen met “Always look at the bright side of life” en Roger Daltrey toonde aan dat leeftijd niet altijd de stem hoeft aan te tasten. “See me, Feel me”, het blijft geweldig.

Plots stootte Lammert me aan. “We zijn er hoor!” Dat was snel gegaan. Ik opende de deur voor mijn zwager, maar hij bleef zitten.

“Wat is er, waarom stap je niet uit?” Met enigszins betraande ogen keek Lammert me aan. “Ik wil er niet uit, ik wil met jou mee. Naar de wijde wereld, waar veel meer te beleven is dan hier.”

“Weet je wat” zei ik, “we denken er een weekje over na. Wie weet denk je er dan weer heel anders over. Als je bijvoorbeeld met je koeien hebt geknuffeld. Of met Ermkje met Sloten hebt gepraat.” Hoewel ik nog steeds niet weet welke rol ze in Lammert’s leven speelt.

“Goed” zei Lammert. Vervolgens kreeg ik een stevige hug, alsof ik één van zijn koeien was. “Bedankt voor alles en tot volgende week.” “Jij ook” en ik reed weg. Een laatste wuif naar achteren en ik was weer alleen. Wat een rust?

Onderweg, bij een tankstation, haalde ik een allerlaatste blikje bier. En dacht ik na hoe ik het komende “zwarte gat” na deze sportzomer moest bestrijden.