Dagboek van een 50-plusser – “Welke kant moeten we op met de arbeidsmarkt.”
Afgelopen
week startte ik ’s morgens Twitter op en las, na mijn gebruikelijke
ochtendtweet wat berichten van personen, die door mij worden gevolgd.
Één
bericht viel mij in het bijzonder op, van iemand die meldde dat hij bij al zijn
sollicitatiepogingen nog nooit enige reactie terug had gehad via de Social
Media.
Omdat
ik hem volg, weet ik dat hij daarin veel tijd steekt. Zijn volgende tweet was
dat hij zo meteen naar de Banenbeurs zou gaan. Waarschijnlijk zouden ze hem
daar gouden bergen beloven en vervolgens nooit meer iets van zich laten horen.
Het
kwam me uitermate bekend voor en ik heb hem succes gewenst. Meer kon ik op dat
moment niet voor hem doen.
Zelf
was ik een maand of vijf terug ook enthousiast over het gebruik van de Social
Media. Ik schreef er zelfs - in goede zin - over in een eerdere aflevering van mijn
“Dagboek”.
Maar
nu ik terugkijk, wat heeft het me uiteindelijk opgeleverd? Een paar mailtjes
met de vraag of ik mijn CV wilde toezenden. Daarna kreeg ik bericht terug dat
er kansen waren maar dat de “markt” momenteel moeilijk was. Ja, tot die
conclusie was ik zelf ook al gekomen. En helaas hebben hiermee de sceptische reageerders
op het artikel gelijk gekregen.
Duizenden ICT-banen verdwijnen.
Ik
blader vervolgens door de kranten en lees het bericht dat er de komende tijd
veel ontslagen in de ICT plaats zullen vinden:
'De uitstroom van ICT-banen naar lagelonenlanden zet dit jaar onverminderd voort.' En hiermee verdwijnt veel kennis naar het buitenland. Voor de zekerheid kijk ik even naar de datum van het bericht, het moet van gisteren of eergisteren zijn geweest.
'De uitstroom van ICT-banen naar lagelonenlanden zet dit jaar onverminderd voort.' En hiermee verdwijnt veel kennis naar het buitenland. Voor de zekerheid kijk ik even naar de datum van het bericht, het moet van gisteren of eergisteren zijn geweest.

We gaan
dus nog steeds mensen opleiden, met al de kosten die hier bij komen, en
vervolgens zeggen we: “Goed dat je de studie hebt afgerond, helaas kunnen we je
geen baan aanbieden. Je kunt twee dingen doen: óf werk zoeken in een andere
sector, óf bijvoorbeeld emigreren naar een land in Azië. Oh ja, bijna vergeten,
dat hadden we je ook vooraf kunnen vertellen.” Noemen we dit verstandig beleid?
Regionale Arbeidsschets UWV.

De
titel klinkt aanlokkelijk: ”Vergrijzing wordt redding voor de arbeidsmarkt”. “Mooi”
denk ik, maar snel vervliegt de hoop als ik verder lees. De komende tien jaar
zullen er in mijn regio door vergrijzing 41.000 mensen de arbeidsmarkt
verlaten. Vooral in de zorg.
Vanaf 2014 gaat daarom langzaam vraag ontstaan
naar verzorgend personeel en technische beroepen.
"Daarvoor heb ik een lange adem nodig. Red ik dat nog? En hoe zit het met een eventuele omscholing?"
Werkweek moet langer worden.
“Oké”,
denk ik, na het lezen van de Arbeidsschets, “nog één artikel dan”. “Kabinet wil advies over langere werkweek” zie ik staan. Dat lijkt me wel wat.
Ik
klik op de link en deze tekst verschijnt: “Door
de vergrijzing zullen er de komende jaren minder werknemers zijn om de
toenemende lasten van 65-plussers op te vangen. Eén van de maatregelen die
hiertegen genomen kan worden is een verlenging van de werkweek van werknemers.”
Ik wrijf in mijn ogen en knijp in mijn arm. “Ben ik wel
wakker?”. Toch staat het er echt. Ondanks meer dan 500.000 werkzoekenden vraagt
Minister Kamp van Sociale Zaken en Werkgelegenheid om een advies aan de Raad van
State. “Of het verstandig is dat mensen met betaald werk wat langer per week mogen
werken. Zodat het werk gedaan wordt.”
Zou het niet verstandiger zijn om de grote groep van
werkzoekenden hierbij in te schakelen?
Wie weet antwoord?
Daarom
voor mij de vraag van vandaag: ”Welke kant moeten we op met de arbeidsmarkt?”.
Ik weet het antwoord niet. Ik ben het spoor bijster geraakt. Kennelijk ben ik
echt te oud om het nog te begrijpen.
i.s.m. DeWerkMarkt.nl
Ja, ik ben het spoor ook bijster.
BeantwoordenVerwijderenMeer dan 500.000 werklozen en dan langer doorwerken of meer uren maken?
Ook aan de orde van de dag is het feit dat betaald werk steeds meer wordt omgezet in verplicht vrijwilligerswerk, liefkozend ook wel omschreven als werkervaringsprojekten, first worktrajekten, participatieplaatsen, sociale activering 1,2,3 trajekten, tegenprestatie en nog meer van die uitzichtsloze en geen perspectief biedende
projekten.... en dat alles omdat overal op bezuinigd wordt en de inmiddels in de bijstand belande werkzoekende hier zo fijn werkervaring kan opdoen.....ammehoela.