Lammert’s Wijde Wereld – ‘Herman-2 is niet meer’

Lammert’s Wijde Wereld – ‘Herman-2 is niet meer’   

Nauwelijks half negen ’s morgens. Ik zit aan de koffie met twee plakken Bussink Ontbijtkoek. Dat is de lekkerste, vind ik zelf, en het is gezond. Althans, dat zegt men. Geen suiker, geen vet en geen…. Ja wat nog meer niet? Het kan me niet zoveel schelen op dit tijdstip en ik neem nog een flinke hap.

Zul je altijd zien, heb je net je mond vol, gaat de telefoon. Het is Lammert, voor wie nog steeds niet met hem bekend is, mijn zwager uit Persingen.

“Lammert hier” klinkt het met een wat verstikte stem. De kans om te vragen waarom hij zo vroeg belt en waarom hij zo klinkt krijg ik niet.

“Zwagerse zwager, ik heb een triest bericht. Herman-2 is niet meer”.

Herman-2, Herman-2? Razendsnel ratelen mijn hersenen, op zoek naar een Herman-2 in de familie. Ik vind zo snel geen connectie en denk verder. Een kennis, buurman of iemand uit de kring rond Lammert zelf? Gek, ik heb hem nog nooit over een Herman-2 horen praten.

“Herman-2, zeg je” is mijn vraag richting Lammert. “Ja, weet je dat niet meer? Mijn vriendenkoek.”

Ik raak volledig de draad van het gesprek kwijt en start, terwijl Lammert verder treurt, Google op. Ik klik op het bovenste zoekresultaat en lees: “Ach helaas.....Herman de 2e is ten ziele gegaan. Eindelijk verlost van die lucht.”

Bijna steil sla ik achterover met mijn stoel van verbazing; “Zijn er nog meer Hermans? En allemaal tegelijk ter ziele gegaan? En wat wordt er bedoeld met “eindelijk verlost van die lucht”?”

Ik begrijp er werkelijk niets meer van en pak het naast mij liggende mobieltje weer op. Lammert is er nog steeds en ik hoor hem praten over hoe vaak hij hem niet te eten gaf. Dat hij hem op tijd had doorgeroerd, soms wel 2 tot 3 keer per dag. Dat Herman-2 genoeg ruimte had in zijn schaal en dat Herman-2 op dag 4 reuze honger had.

 “Wat denk je Zwagerse zwager? Ik gaf hem die dag 2 dl melk, 150 gram bloem en 200 gram suiker.

Uiteindelijk heb ik Herman-2 op dag 9 in vijf gelijke delen verdeeld en er daarvan 4 weggegeven. Aan Hannie, Klaaske, Gert-Jan en aan Tante Toos. Deel vijf heb ik zelf gehouden. Oh ja, bijna vergeten, bij die vier cadeau gegeven stukken heb ik ook een briefje gedaan. Hoe ze Herman-2 moesten verzorgen. Maar nu is Herman-2 dus niet meer”.

“Jammer” zeg ik, omdat ik niets anders weet op dat moment. “Ik wens je veel sterkte”. “Bedankt” hoor ik met een snik er doorheen aan de andere kant. “Ik zal het nodig hebben.”

Ik verbreek de verbinding, neem nog een flinke hap van de plak ontbijtkoek en zucht diep. “Wat gaat de wereld toch snel en wat mis ik veel. Amper is Herman-2 in beeld geweest of hij is al niet meer. Nu maar hopen dat ze me vanavond in het journaal meer vertellen over Herman-2” (Recept).