Dagboek van een 50-plusser – “Wanneer stoppen vooroordelen over werkzoekende 50-plusser een keer?"
Mijn
voornemen was deze week iets te schrijven over de vele subsidies met betrekking
tot “Arbeid”. Vooral het onder de aandacht brengen van de diverse regelingen,
die het voor werkgevers aantrekkelijk moeten maken een “oudere werknemer” aan
te nemen.
Niet
dat ik er iets op tegen heb dat werkgevers jongeren en, hoe zeg ik dit zo
neutraal mogelijk, “under-forty-fives” aannemen? Integendeel. Ik hoop iedere
dag weer dat er werk is voor iedereen die werken wil. Dat het niet uitmaakt of
je de “nu kansloze schoolverlater” of de “even kansloze 50-plusser” bent.
Maar
mijn doelgroep is toch over het algemeen de werkzoekende 50-plusser. Omdat ik
één van hen ben en iedere dag weer de “kletspraat” moet aanhoren dat er toch
werk zat is. Als je maar even goed om je heen kijkt.
Ondanks
dat ik mijn ogen, en ook oren openhoud, zit ik nog steeds zonder werk.
Van de
week sprak ik iemand die zich afvroeg waarom ik dit soort blogs schrijf. “Ik
kon mijn tijd toch veel beter besteden aan het zoeken naar een baan?
Of bloggen
over wat het werk van een Hoofd Administratie inhoudt, wat een Salarisadministrateur
precies doet en wat een ERP systeem allemaal kan en niet kan. Want dat soort
werk zoek je toch?
En als
ik nu toch zo graag de problemen van de werkzoekende 50-plusser onder de
aandacht wilde brengen, waarom schreef ik dan niet richting de Politiek of
benaderde ik verantwoordelijke politici rechtstreeks?”
Nou
beste vragenstelster, hoe goed ook bedoelt uw vraag. Dat heb ik gedaan; zie mijn blogs aan de Politieke
Partijen in verkiezingstijd. Het vervelende is echter dat het merendeel van hen
veel te veel bezig is met zijn eigen zaakjes. “Hou blijf ik op het pluche? Hoe
worden we de grootste partij, zodat we onze eigen plannen kunnen uitvoeren?”.
Vrijwel
geen Partij gaf antwoord, alleen de SP heel even. Bij doorvragen, nota bene zelf
aangeboden, werd het contact direct verbroken. De peilingen lieten een daling
zien van toekomstige stoeltjes in de Tweede Kamer. Dus werk aan de winkel ten
bate van eigen lijfsbehoud.
Daarom
blijf ik dit soort blogs schrijven. Om tegengas te blijven bieden aan
bijvoorbeeld personen die “onzinnige” stukken schrijven over de lamlendige 50-plusser die maar niet aan het
werk wil, omdat dan de mogelijkheid van wat zwart bijverdienen wegvalt, of die dan minder vaak op vakantie kan
gaan, die meer met zijn pensioen bezig
is of de weg niet weet naar het
uitzendbureau. Daarover trouwens meer in één van de komende weken.
Toch
ga ik het de komende weken proberen. “Wat”, zult u zich nu afvragen? “Nou, het
in kaart brengen van de beschikbare regelingen, die het voor werkgevers
aantrekkelijk maken een 50-plusser aan te nemen.
Want
daarover zou dit blog toch eigenlijk moeten gaan?” Totdat ik me een beetje
kwaad ging maken.
Ik ga
uitleg geven over “De Mobiliteitsbonus”, “De Vitaliteitsbonus”, “De
Doorwerkbonus”, “Het Arbeidsvitaliteitssparen”, “De Levensloopregeling”, “De
verlengde Proefplaatsing” en al de andere regelingen die er nu zijn, de komende
weken bijkomen, of worden afgeschaft. Want dat is ook iets dat vreselijk
irritant is. Niet alleen voor mij, maar ook voor werkgevers.
Den
Haag voert een van de hak-op-de-tak politiek. Bijna dagelijks moet je checken
of een regeling nog bestaat. Hoe kunnen bedrijven hier nu hun personeelsbeleid
op afstemmen.
Zo was
er bijvoorbeeld in het “Lenteakkoord” een "Mobiliteitsbonus" afgesproken.
Die in
de Eerste Kamer op 11 juli 2012 afgeschoten leek te zijn en vervolgens in
de Troonrede van dit jaar niet meer werd genoemd.
In het “"Herfstakkoord"”
van 28 september j.l. was hij er ineens weer. Wel in een wat andere vorm maar toch.
Vandaag
heb ik me enigszins af kunnen reageren jegens al die mensen die het zo goed weten.
En daarbij met droge ogen zeggen dat ze het zo goed voor hebben met de “oudere werkzoekende”.
Als jullie nu eens stoppen met het opschrijven van al de onbewezen
vooroordelen?
Misschien
helpt dat de groep, waarvoor en waarover ik schrijf, wel aan een baan. En als
jullie dan toch zo nodig over mij en mijn leeftijdsgenoten willen schrijven,
doe dat dan eens een keer in positieve zin! Dat napraten wordt zo ongelooflijk
vervelend.
Ze
moeten het verbieden! Of was dat weer wat anders?
Reacties
Een reactie posten