Dagboek van een 50-plusser – “Asscherbanen”

Dagboek van een 50-plusser – “Asscherbanen”

Sinds de regeerakkoorden 1 en 2 zijn afgesloten lijkt het wel alsof ik een “writersblock” heb. Of ben ik lamgeslagen door de inhoud van wat is afgesproken. Op mijn bureaublad staan sinds de twee beëdigingen een aantal half afgemaakte blogs. De inspiratie om ze af te maken is op dit moment verdwenen.

Want, zoals ik het nu ervaar, geeft de nieuwe regering bij voorbaat de strijd tegen de werkloosheid op. Een visie op de arbeidsmarkt, nu en in de toekomst, ontbreekt volledig. Of is zo goed verstopt dat vrijwel niemand hem nog heeft gevonden? Nergens lees ik dat we bijvoorbeeld de bouwsector een impuls moeten geven. Door middel van renovatie en nieuwbouw. Vreemd, want het “spook” van de woningnood doemt alweer op. Sloop leegstaande kantoren en geef een nieuwe woonbestemming aan overbodige en troosteloze bedrijfsterreinen.

In elk geval boezemt het eerste optreden van Halbe Zijlstra, de nieuwe fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer, niet veel vertrouwen in.

Glashard beweerde hij, in het debat over de regeringsverklaring, dat iedereen die wil werken kan werken. Aan de voortdurende stijging van het aantal mensen zonder werk ging hij volledig voorbij. Net als aan de afname van het aantal vacatures. Volgens hem was er werk zat en werd het tijd dat iedereen die thuis zat met een uitkering eens uit de luie stoel kwam.

Waarschijnlijk zal Zijlstra dan vrijwilligerswerk bedoelen. Betaalde arbeid is voor honderdduizenden “werklustigen” nu even een droom. Iets dat voor velen bovenaan het verlanglijstje voor Sinterklaas of de Kerst zal staan.

Intussen gaan ook de 40- en 45-plussers op de arbeidsmarkt ondervinden wat de grote groep van 50-plussers al is overkomen. De winsten bij veel bedrijven nemen in rap tempo af. Snijden in personeelskosten blijft dan als enige over. Inkrimpen op het personeelsbestand, of vervanging van de oudere werknemer door een goedkopere jongere, is in die gevallen het toverwoord.

Wat ooit alleen op de beroepssporter van toepassing was, namelijk het geld in een korte periode verdienen voor de jaren na je carrière, gaat intussen ook op voor de normale werknemer. Tussen je 25^e en 45^e zal je een buffer moeten opbouwen voor eventueel slechtere tijden.

Zijn “Asscherbanen” de oplossing? Als variant op de “Melkertbaan” die in 1994 werd geïntroduceerd door de toenmalige Minister van SZW Ad Melkert. Mensen zonder werk en een grote afstand tot de arbeidsmarkt kregen een gesubsidieerde baan aangeboden op een niveau van net boven het minimumloon. Zo kwam de conducteur weer terug op de tram of bus en zagen we ineens stadswachten in het straatbeeld verschijnen. Ook de thuiszorg profiteerde van de aanwas van mensen in deze regeling. Je vraagt je gelijk af waar de winsten van toen zijn gebleven in de sector?

Na 2004, toen de ID-banen (nieuwe naam voor dezelfde regeling) door de Rijksoverheid werden afgeschaft, kwamen veel mensen weer terug in een uitkering. Ook omdat Gemeenten, die vanaf 2004 verantwoordelijk werden voor uitvoering, moesten gaan bezuinigen. De “overbodige” banen verdwenen het eerst.

Men moet daarom echt goed na gaan denken of men deze regeling weer uit de kast gaat trekken. “Asscherbanen” zijn goed, mits men daarbij een visie heeft op de arbeidsmarkt van nu en de (naaste) toekomst. Niet zomaar, omdat men nu even niets anders kan bedenken.

Veel meer heil zie ik in een permanente herverdeling van werk. Waarbij mijn voorkeur uitgaat naar verkorting van de werkweek tot maximaal 32 uur per persoon = 64 per huishouden (volwassen partners).

En dan niet in de vorm zoals gekozen in de tachtiger jaren. Op papier 32 uur per week werken, maar in de praktijk gewoon 40 uur en opbouw van veel vrije dagen als compensatie.

Nee, ditmaal is 32 uur ook echt maximaal 32 uur. Gaat men daar overheen, dan worden de meerdere uren superzwaar belast, waardoor meer werken niet lonend meer is. Volgens mij zet herverdeling op deze wijze meer zoden aan de dijk dan het verhogen van premies en belastingen.

De keus moet toch niet moeilijk zijn? Kiezen we voor het ene huishouden met twee fulltime banen en de buren ernaast in een uitkering?

Of kiezen we ervoor dat veel meer mensen de dagelijkse gang naar een volwaardige baan kunnen maken?