Dagboek van een 50-plusser - De “Hardwerkende Nederlander”

Dagboek van een 50-plusser - De “Hardwerkende Nederlander”

  

Ik zit een beetje met een probleem de laatste dagen. Ik durf nog amper mijn huis uit en durf me al helemaal niet meer in een wat groter gezelschap te vertonen.

Waarom niet, zult u zich dan misschien afvragen?

Omdat ik niet weet of ik mezelf mag rekenen tot de groep “Hardwerkende Nederlanders”. Ik doe immers niets. Nou ja, niet veel. En nu verpest ik het allemaal voor de mensen die wel “Hard werken”.

Dankzij mij moeten ze nu ineens, over bijna 14 maanden al, meer zorgpremie gaan betalen. Tenminste, dat is de verwachting. Het stond immers in de krant en ze zeiden het op TV.

Aan de andere kant, waarom zou ik me zorgen moeten gaan maken? In mijn kennissenkring komen niet zo veel “Hardwerkende Nederlanders” voor. De meeste mensen die ik ken gaan gewoon naar hun werk en krijgen daar een redelijk salaris voor. Zeg maar tussen de 25- en 45-duizend euro per jaar. Niet echt een salaris waarvan je zegt: “Nou, nou, daar heb ik hard voor moeten werken.”

Als je het goed beschouwt mogen ze hun werkgever op hun blote knieën danken. Iedere maand weer maakt hij zomaar loon of salaris op hun rekening over. Zonder dat ze daarvoor hard hebben moeten werken.

“Hard werken” doe je pas als je meer dan 50-duizend euro per jaar verdient. Dan mag je jezelf tot die groep rekenen. Een elite gezelschap dat de kost voor de rest van Nederland verdient en zorgt voor onze welvaart. Die er ook voor zorgt dat mensen zoals ik hun WW-, AOW- of andere uitkering op tijd krijgen.

Het gaat ze wel aan het hart en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Het zal niet lang meer duren of ze gaan de straat op.

Om te eisen dat al de “Niet Hardwerkende Nederlanders” meer begrip van hun armzalig bestaan gaan tonen. Ook eisen ze dat al de mensen met een uitkering direct aan de slag gaan. Want er is werk zat. Ook dat stond in diezelfde krant en op diezelfde TV.

Dat je hard kunt werken als je minder dan 50-duizend euro per jaar verdient kun je de “Hardwerkende Nederlander” niet aan zijn verstand brengen.

De schoonmaker op kantoor of op het station werkt wel, maar niet hard. De ziekenverzorgster of thuishulp kan, wat hun betreft, de handen best wat meer uit de mouwen steken. Een agent of brandweerman: “Ach kom, wat doen die nou zo’n hele dag. Wat bonnetjes uitschrijven of een brandje blussen. Dat kun je toch geen werken noemen? Dat je voor zoiets nog 30-duizend euro per jaar krijgt?”

Over de vrijwilliger die de hele dag klaar staat voor anderen, bijvoorbeeld de terreinknecht van de sportvereniging of de medewerker van het buurthuis, praten “Hardwerkende Nederlanders” al helemaal niet. Ze kennen ze misschien ook niet eens. Omdat ze het te druk hebben met zich te ergeren aan al die mensen die er met hun geld vandoor gaan.

Ik moet de “Hardwerkende Nederlander” wel waarschuwen; van te hard werken en vooral jezelf constant ergeren kun je het aan je hart krijgen. Of een maagzweer. Je kunt teveel gaan drinken, gaan roken, last krijgen van stress of zelfs een burn-out. Dan ben je blij dat er zorg voor je bestaat en maakt het ineens niet meer uit hoeveel je daar aan hebt bijgedragen.

Ook is het mogelijk dat je, buiten je schuld om, je baan kwijtraakt. Gelukkig hebben die andere “Hardwerkende Nederlanders” ervoor gezorgd dat je maximaal een jaar 70% van je salaris, tot een maximum van ca. 26-duizend euro bruto per jaar, WW krijgt.

Wat er gebeurt, als je na een jaar nog geen werk hebt gevonden, zoek je zelf maar uit.

Oh nee, dat komt nooit voor. Er is immers werk zat. Het stond vanmorgen nog in de krant.