Gerard’s Kleine Wijnhoek (5) – Wijn proeven!

Gerard’s Kleine Wijnhoek (5) – Wijn proeven! 

De grote dag was aangebroken. Voor het eerst ging ik een wijnproeverij bezoeken. Even voor half twee stond de “wagen met chauffeur” voor en ging ik richting Zwaagdijk. Even voor de goede orde, natuurlijk beschik ik niet over “een wagen met chauffeur”. Het was de buurman, die zo aardig was om mee te gaan. Ook voor hem was dit een eerste bezoek aan een proeverij en wilde hij zo’n ervaring graag met mij delen.

Gewapend met pen en papier, in dit geval de volledige proeflijst, kwamen wij aan bij Peerdeman & van Rooijen. Moeilijk te vinden was het niet, de parkeerplaats stond al vol met auto’s van bezoekers. Wij waren dus niet de enigen op dit feestje.

Onze jas werd aangenomen door twee aardig uitziende dames. Één daarvan ging er vandoor met onze jassen, de andere gaf ons instructies en een wat luxer uitziende proeflijst. Uitprinten thuis was achteraf overbodig.

Aangeraden werd beneden te beginnen bij de witte wijnen en de aangegeven route, door middel van nummers op de proeflijst, een beetje te volgen. Kennelijk was er sprake van een opbouw? Tevens kregen we een leeg wijnglas mee.

Na de hand geschud te hebben van meneer van Rooijen kon het echte proeven beginnen.

De Millet Colombard-Ugni Blanc 2011 was ons eerste doel. Een witte wijn uit de Cotes de Casgogne in Frankrijk. Eigenlijk de eerste keer dat ik van dit gebied hoorde.

Zowel mijn buurman als ik kregen een bodempje ingeschonken en daarna kon ik eindelijk doen wat ik zo vaak had gezien op TV. Ruiken aan het glas, iets mompelen over de geur, een slokje nemen, door de mond laten gaan en uitspugen in een grappig zwart emmertje, met een wat apart handvat eraan. De Millet was niet echt iets voor mij, een kenner zou zeggen: “Een wat droge wijn”. In normale mensentaal: “Aan de zure kant”.

De dame bij de tafel met witte wijnen begreep wat ik bedoelde en wees me op een Casa Silva Chardonnay-Semillon 2011 uit Chili en een Cap Cette Chardonnay 2011 uit d'Oc in Frankrijk. Vreemde gebieden kom je tegen op een proeverij.

Conclusie, na beiden geproefd te hebben, was dat witte wijn niet echt mijn ding is. Daarom koop ik het ook zelf nooit.

Snel week ik van de route af. En, via een blokje kaas, een droge cracker en een kaasknabbel als tussendoortje, kwam ik bij de Puget 2010. Een rode wijn uit opnieuw de d’Oc uit Frankrijk. Die was een stuk beter.

Mijn buurman had het gelijk over de geur van aardbeienjam en waarschijnlijk was daarmee de geur het meest treffend omschreven.

De San Pietro Monferato rosso 2010, alleen voor de naam zou je hem al kopen, was een bio-wijn uit Piemonte, Italië. Wat opviel was de bijzonder donkere kleur rood, bijna tegen paars aan. Hij rook goed en smaakte zoals hij eruit zag. Maar net als de HPF Kleinboet 2008 uit de West Kaap te Zuid-Afrika, ook een lekkere rode wijn, was de prijs-wijnbeleving voor mij niet helemaal in evenwicht.

Tijd om naar boven te gaan waar de koks flink hun best hadden gedaan met diverse kleine, doch zeer smakelijke hapjes. Je mocht jezelf bedienen en dat hadden een aantal bezoekers al gedaan. Gezeten aan een gezellige lange tafel deden zij zich tegoed aan al het lekkers, zowel de hapjes als de wijn. De nummers van de diverse wijnen vlogen over de tafel en gaven aanleiding tot amusante discussies.

Mijn buurman en ik schoven aan en gedroegen zich als echte kenners. Toen ook nog een vaste Twitter volgster aanschoof, met wie ik voor het eerst op een zeer plezierige manier persoonlijk kennismaakte, kon de middag niet meer stuk. Dat ze ook nog iets voor me gebakken had maakte het extra leuk.

Inmiddels was ik overgegaan op blind proeven. Mijn glas werd gevuld met een Marques de Murrieta Rioja Reserva 2006 en voor het eerst die middag had ik echt het idee dat ik iets in mijn mond had. De volle smaak van een prima Spaanse wijn, zo bleek. Een aanrader.

Bijna de hele tafel rende na mijn lofzang naar nummer 28 en bevestigde daarna mijn mening. Een trots gevoel kwam over mij.

Als afzakkertje nam ik nog een slok van de Lavignone Barbara d’Asti 2010, een lekkere wegdrinker uit Piedmonte, Italië.

De Cantamerli, Cabernet-Barbera-Merlot 2010, ook uit Piedmonte, Italië deed mij niet aan een Italiaanse wijn denken. De kruidige nasmaak leek eerder op wat Spaans.

Inmiddels was mijn neus, essentieel bij een wijnproeverij, bedorven door al de verschillende geuren. Ook het glas had te lijden gehad onder al de soorten wijnen, die er intussen in hadden gezeten.

Een mini-theedoekje, om het glas telkens even schoon te maken, is wellicht een goed idee. Of gewoon bij elk nummer een schoon glas. Dan heeft de wijn ook even de tijd om te chambreren.

Maar de conclusie na dit gebeuren was, zowel van mijn buurman als van mijzelf, dat we vaker naar een wijnproeverij moesten gaan. Een heel sociaal gebeuren, dat door veel mensen waarschijnlijk ook als zeer “voordelig” uitje wordt gebruikt.

Wij hadden tenminste een “moordmiddag”.