‘Fulltime werken is uit. Slenteren (flex-werk) schept nieuwe banen’.

‘Fulltime werken is uit. Slenteren (flex-werk) schept nieuwe banen’.

Met een simpel artikel, ergens in een krant, veranderde laatst mijn kijk op ‘werken’ totaal.

Om gezond te blijven, las ik, moest de mens minstens vier uur per dag slenteren, twee uur staan en daarnaast nog wat nutteloos rondlummelen. Sporten was dom, nutteloos en zette totaal geen zoden aan de dijk.

Onderzoeken, waarin werd beweerd dat minimaal een half uur per dag bewegen voldoende was, werden zo aan de kant geschoven. En ook het fabeltje, dat driemaal daags een kwartier wandelen nuttig was, werd in het artikel als volkomen onvoldoende weggezet.

Ongekende mogelijkheden

Dit lezende, en tijdens mijn dagelijkse slentertochtje tot mij laten doordringende, zag ik ongekende mogelijkheden. Slenteren moest de arbeidsmoraal en -markt gaan veranderen. 

Weg met de 40-urige werkweek, tijd voor jezelf maken en dan maar genoegen nemen met wat minder. Gezondheid en plezier in het leven boven ‘alsmaar meer groei en geld’ stellen.

In gedachten zag ik het al voor me. De eerste avonturiers waren gaan slenteren, gaan rondlummelen en gaan rondhangen. Snel volgden er meer. Binnen een paar maanden sijpelden berichten door vanuit de zorg dat er een sterke afname was aan cliënten.

De Minister van Volksgezondheid, Welzijn en nog wat ging verheugd langs de Premier met de mededeling dat zij al 10 miljard overschot had op haar begroting. Direct dus al resultaat en minder bezuinigen.

'Slenterroutes' raken vol

Intussen raakten de ‘slenterroutes, voorheen wandelroutes, al aardig vol. De horeca profiteerde mee en gelijk ontstond daar al meer werkgelegenheid.

Slenterschoenen vlogen als broodjes over de toonbank en ook bijpassende slenterkleding werd massaal aangeschaft. Volop vacatures voor halve banen in die sector waren het logische gevolg.

Sportkantines bleven langer open en draaiden honderden procenten meer omzet. Er moest immers dagelijks minimaal twee uur worden rondgehangen. En waar doe je dit beter dan, na een uurtje sporten, aan de bar. Vrijwilligers waren er niet meer, die hadden wel wat anders te doen, betaald personeel daarom. Het kon er vanaf.

Flex-werk werd de nieuwe mode, geen tijd voor een fulltime baan

Steeds meer mensen namen afscheid van hun fulltime baan, bang om er niet meer ‘bij te horen’ en ook omdat zij de effecten zagen en lazen op hun eigen welzijn. Werkgevers konden niet anders dan overschakelen op een 20-urige werkweek en aannemen van veel nieuw personeel.

UWV, toch al vaak in het nieuws met het Werk.nl, besloot zijn werkcoaches om te scholen naar ‘slenter-coaches’. Twee vliegen in één klap, geen kosten nieuwe software en gezond personeel. Het vrijkomende budget werd besteed aan het in dienst houden van de ruim 5000 overtalligen bij UWV.

Voor mensen in de Bijstand of andere gemeentelijke uitkering ontstond ook nieuw perspectief. De verplichting om onbetaald werk aan te nemen, ook nog eens onder de prijs nota bene, verviel. Daar was namelijk geen tijd meer voor.

In het kader van “gezond van lijf en leden in een nieuwe baan beginnen’ moest er immers worden geslenterd, worden gestaan en worden gelummeld.

Opnieuw een bijkomend voordeel. Volop gezonde arbeidskrachten en gemeenten werden gedwongen ‘normaal’ te betalen voor geleverde arbeid.

Weg met de onderbetaling van uitkeringstrekkers en verdringing op de arbeidsmarkt. Leve het slenteren en lummelen.

Nederland-Slenterland

De halve wereld keek met jaloezie naar het succes van dit experiment. En waar ons land eerst bekend stond om zijn ‘polderen’, wiet en waterwerken werd nu met ontzag de slogan ‘Nederland, Slenterland’ uitgesproken. Voor zover ze dat natuurlijk uit konden spreken.

Kortom, slenteren, hangen en lummelen is de redding van Mens en Maatschappij. Nu nog de ogen openen van die 150 Tweede Kamerleden die er zogenaamd voor ons zitten.

Maar dat zal wel een hele klus worden. Die lezen dit artikel pas over vijf of tien jaar.