Dagboek van een 50-plusser – ‘Gaat de voelbare crisis aan alleen maar pratende politici voorbij?’

Dagboek van een 50-plusser – ‘Gaat de voelbare crisis aan alleen maar pratende politici voorbij?’

Een vraag die wel een keer gesteld mag worden? Want wat weten politici en onze volksvertegenwoordigers in Eerste- en Tweede Kamer eigenlijk van de omstandigheden, waaronder mensen met een uitkering of minimum inkomen moeten leven?

Zij praten er dagelijks over in debatten en in de diverse nieuwsrubrieken. Maar weten zij wel hoe de werkelijkheid is?

Hoe het is voor een oudere- of jongere werkzoekende om dagelijks te moeten voldoen aan de sollicitatieplicht. Met de wetenschap dat jouw brief op de grote stapel terechtkomt en in een soort Rad van Fortuin vastgesteld wordt welke drie of vier personen ‘op gesprek’ mogen komen.

Dat daarbij vooral wordt gekeken naar de ‘originaliteit’ van jouw CV. Geprint op een handdoek, in de vorm van een slagroomtaart of geplakt op een tafeltennistafel geeft kansen op de volgende ronde. Niet de kennis of de ervaring. Daar zijn er veel te veel van.

Hoe het is om na 35 of 40 jaar werken, met bijbehorend inkomen, na ontslag en WW uitkering je hand te moeten ophouden bij de gemeente voor een bijstandsuitkering. Alleen de schaamte voor velen al.

Dat een aantal van hen daarna moet verhuizen, omdat ze de huur of hypotheek niet meer kunnen betalen. Dat de eerst normale dingen ineens niet meer kunnen. 

Dat ze van de ‘buitenwacht’ maar ‘iets voor hun uitkering moeten doen’. Daarmee de werkgelegenheid van anderen bedreigen, die daardoor binnenkort ook op straat staan.

Hoe het is om van school te komen, eventueel na afronding van een vervolgstudie, en dan te moeten merken dat er helemaal geen werk voor je is.

Soms bestaat de mogelijkheid om je bijbaantje in de supermarkt nog even als ‘vaste baan’ te mogen voortzetten. Maar wanneer je een jaar of twintig tot drieëntwintig bent, wordt je voor die werkgever ook te duur.

Dat die politici dan zeggen, ga nog maar een paar jaar langer naar school. Misschien is er dan wel werk voor je.

Dat verhoging van de AOW leeftijd met zich meebrengt dat ouderen nog langer in een kansloze situatie blijven zitten. En oudere werknemer ben je tegenwoordig al wanneer je de 45 jaar bent gepasseerd. 

Dat je dan in het ergste geval nog een jaar of 18 moet afwachten of politici wel de juiste maatregelen nemen. En in de tussentijd maar moet zien hoe je rond moet komen.

Het antwoord op de vraag, of politici wel kunnen oordelen over de omstandigheden van velen die het moeilijk hebben, wordt wat mij betreft beantwoord met een volmondig NEE.

Ondanks dat volksvertegenwoordigers maar een arbeidscontract van maximaal vier jaar hebben, dat gecompenseerd wordt met een riant salaris, zal geen van hen ooit zonder werk komen. 

Daar zorgt het ‘netwerk’ en de ‘partij’ wel voor.

En waar een ‘normale' werkzoekende al blij is met één baan, doet een politicus pas mee als hij minimaal 10 banen/ bijbanen heeft.

Over de ‘crisis’ hoeven zij alleen maar te praten, zelf voelen zullen zij hem nooit.