Dagboek van een 50-plusser – Sterk4Werk! Sprookje of werkt het echt?

Dagboek van een 50-plusser – Sterk4Werk! Sprookje of werkt het echt?

Al wekenlang zingt de naam van Mirjam Sterk door mijn hoofd. Ook nu weer, vrijdagnacht 13 september 02.04 uur. Mirjam Sterk!

Ik sluit mijn ogen en zie een blonde toverfee zwaaien met haar toverstokje. Er verschijnen duizenden sterretjes. Of zijn het banen?

Om haar heen zie ik 10.000 gezichten van kansloze jongeren, op zoek naar een baan. ‘Mirjam, Mirjam, Mirjam’ is wat zij roepen. En zij reiken met hun handen in de lucht, in een poging een sterretje te bemachtigen.

Mirjam zwaait en zwaait met haar magisch stokje en na twee weken is haar gevolg al met 4100 gezichten geslonken. Zij waren zo gelukkig een sterretje te vangen.

Even was ik in de war met Mieke Sterk! Een naam, die al sinds de Olympische Spelen van Mexico in 1968 in mijn geheugen staat gegrift. 15 jaar was ik, toen ik, volgens mij tegen middernacht, lag te luisteren naar de radio.

De halve finales van de 4 x 100 meter vrouwen stonden op het programma. Samen met Wilma van de Berg, Truus Hennipman-Cruiming en Corrie Bakker stond Mieke Sterk aan de start. Zij wonnen hun serie in een nieuwe wereldrecordtijd en gingen daarmee naar de finale.

De naam van Wilma van de Berg zit nog ergens vaag verscholen, de naam van Mieke Sterk is me daarentegen vanaf dat moment altijd bijgebleven. Waarom? Vraag het me niet. Noem het maar iets magisch.

Nu, 45 jaar later, houdt de naam Sterk me weer bezig. Hoe flikken ze het toch, die Mieke en Mirjam? Zit het ‘succes’ in de naam? Staat de naam 'Sterk' voor een sterk staaltje kunnen uitvoeren? Straalt de naam iets sterks uit?

Sterk4Werk! Een betere naam voor een campagne tot het zoeken naar werk kun je bijna niet bedenken. Je zou er bijna je eigen CV mee beginnen.

Of is het gewoon een sprookje? Het sprookje van de 10.000 jongeren, die plotseling een baan vinden. Waarbij een blonde toverfee met haar stokje zwaait en rondom haar verschijnen wanhopige werkgevers. Die in en in blij zijn met haar komst.

Jarenlang hadden zij minstens 10.000 banen op de plank liggen, maar niemand wilde ze hebben. Jongeren niet en ouderen niet. Zij zaten met de handen in het haar.

Dan wordt er een toverstokje, gesponsord met veel gouden munten door het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, aan een blonde fee gegeven. Die ermee op pad gaat. En willen jongeren de baan ineens heel graag.

Natuurlijk is er, zoals altijd in een sprookje, ook nog een boze zuster in het spel. Randstad is haar naam. Die graag wil meeprofiteren van het magische toverstokje, dat haar blonde toverzus in haar bezit heeft.

En terwijl Mirjam Sterk met haar toverstokje zwaait en op weg is minstens 10.000 jonge mensen blij te maken, glundert haar zus Randstad. De gouden munten van het Ministerie stromen binnen.

Iedereen gelukkig zul je dan denken. Want zo lopen sprookjes toch altijd af? Of is dit maar schijn? En worden 10.000 andere jonge en oude mensen nu misschien wel ongelukkig? Omdat zij (tijdelijk) niet naar hun werk kunnen. Dat nu even wordt gedaan door een gelukkige, die een toverster heeft gevangen.

Ach, dromen en sprookjes zijn bedrog. Dat weet toch iedereen! Waarschijnlijk zit het heel anders in elkaar en maak ik me zorgen om niets. 

Weet je wat, ik ga weer verder slapen en dromen over toverfeeën. Die werk toveren voor iedereen, die weer graag aan de slag wil. Jong en Oud.