PvdA 70 jaar, tijd voor een feestje?
Afgelopen week, voor wat latere lezers de 2e week
van februari 2016, vierde de PvdA haar 70-jarig verjaardagsfeestje. Een
leeftijd om trots op te zijn, zou je denken. Vooral voor degenen die deze
partij, club of vereniging een goed hart toedragen.
Maar trots waren er slechts weinigen, eigenlijk alleen de
visite die op het feestje was uitgenodigd. Die elkaar elke week wel ergens
zagen. Op het werk, bij de vrijdagmiddagborrel of tijdens het boodschappen doen
in de buurt waar zij bijna allemaal wel woonden.
Intimi van elkaar, net als Ome Jan en Tante Truus, de broers
Lodewijk, Diederik en Jeroen en Oma Jette.
Altijd gezellig zo’n feestje, zolang
je het maar niet over politiek hebt. Want iedereen weet, dan krijg je toch maar
ruzie. Heel even leek het erop dat neef Jacques, na drie biertjes, dit
onderwerp toch wilde aansnijden. Maar goede kennis Ahmed uit Rotterdam greep,
geholpen door zijn vriend Eberhard, snel in, zodat dit dreigend onheil werd
afgewend.
Daar zaten ze dan, gezellig rond de goed gevulde koffietafel,
die wat later werd veranderd in een tafel met toastjes, Franse kaasjes, wat
slaatjes, wijn en bier. Sommigen kregen wat sterkers, maar die hadden dat ook
wel verdiend. Zoals Ome Frans, die wel 20 talen vloeiend sprak.
En wat hadden ze elkaar veel te vertellen. Hoe goed ze het de
afgelopen jaren wel hadden gedaan. Het pensioenstelsel om zeep geholpen, want
wat moest je daar nou mee. Niemand begreep toch hoe zijn of haar pensioen in
elkaar zat. Weg ermee, AOW was toch voldoende.
Dat er zoveel ouderen zeurden dat ze niet meer aan het
werk kwamen, als ze hun baan op wat latere leeftijd kwijtraakten. Ach kom, dan
ga je toch gewoon lekker voor je zelf beginnen. Niemand die je dan kan
commanderen. Nee, voor jezelf werken was een zegen, een groot goed. En je
betaalde ook nog eens maar heel weinig belasting.
Zelfde gold eigenlijk voor al die jongelui, die zeurden over
werken voor bijna niets. Nou, zei nicht Sharon uit het oosten des lands. ‘Toen
mijn ouders gingen werken verdienden ze toch ook niet zoveel?’ Iedereen was het
er mee eens. Waarbij de buurman van Lodewijk er nog even fijntjes op wees dat
buurthuis Randstad toch maar eventjes mooi 30.000 jongeren tijdelijk aan een
baantje had geholpen. Hoezo geen werk? Als dank kreeg de buurman snel een goed
glas whisky ingeschonken. En tante Jette smeerde er een lekker toastje met brie
bij voor hem.
Het feestje kwam nu goed op gang. Het vrijwilligerswerk kwam
langs met de daarbij behorende papierprikkers, boompjesvouwers en onbezoldigde
chauffeurs voor taxibusjes. Prachtige anekdotes wat ze nu weer hadden verzonnen
om mensen van de straat te houden.
Natuurlijk ook het geklaag over de mensen die het Ziekenfonds
terug wilden hebben. Of die zo zeurden dat hun ouders zo weinig mochten
douchen. En weer had nicht Sharon daar een goed antwoord op: ‘Mijn ouders
vertelden dat zij maar één keer per week in bad gingen. Eerst de oudste en
vervolgens op leeftijd af de volgende. Allemaal in het zelfde water. En schoon
ondergoed, ach, dat kregen ze ook maar één keer per week’. Instemmend knikte de
oude buurvrouw, die ook even was binnengelopen en nu aan haar advocaatje met
slagroom zat.
Neef Jacques zat nog steeds een beetje te kniezen. Hij had
zich dit feestje heel anders voorgesteld. Neem nou bijvoorbeeld Diederik, die
meestal heel goed zijn woordje kon doen op dit soort gelegenheden. Waar bleef
hij vandaag met een gloedvol betoog. Nu bleef het alleen maar bij mooie
praatjes voor de vaat, allemaal dooddoeners waar hij niet op zat te wachten.
Hij keek nog eens goed rond, keek van stoel naar stoel van
wie hij iets kon verwachten. Maar allemaal deden zij mee aan het elkaar veren
in de kont steken. Zoals het op een feestje hoort.
En dan al degenen die hadden afgebeld, met wel of niet een
goede reden? Zij hadden niets gemist. Zij wisten nu ook al dat zij voor
volgende feestjes of andere gelegenheden met een gerust hart af konden bellen.
Zodat ze tijd hadden om naar een veel leuker feestje van iemand anders te gaan.
Reacties
Een reactie posten