Olympische Spelen Rio de Janeiro – De Opening

Olympische Spelen Rio de Janeiro – De Opening

De kop is er af, we zijn begonnen. De deelnemers, met hun race naar ‘Olympisch Blik’. Lammert en ik met ons eigen programma.

Maar waar was mijn zwager eigenlijk bij de opening. Zijn plaats op het ereterras bleef namelijk leeg. Nou die was met een dagtrip mee naar Morro da Urca en de daarbij behorende klim naar de Suikerbroodberg. ‘Het was fantastisch’, zo vertelde hij mij. ‘Bijna 400 meter klimmen op soms steile paden en vooral de afdaling was best gevaarlijk. Gelukkig had ik mijn vierdaagse-schoenen meegenomen. Maar het was allemaal wel waard. Wat een uitzicht over Rio en de baai. Echt iets om nooit te vergeten. Wel een tip zwager als jij ook nog gaat, neem jij dan maar de kabelbaan, dat klimmen is niets voor jou’.

‘Hoe was jouw dag in het Maracana stadion?‘ ‘Een hele zit’, zo bekende ik hem. En ik verteldehem over de show. Dat het ging over regenwouden, dat ‘The Marvelous City, zoals Rio ook wel wordt genoemd, mooi in beeld werd gebracht met een oud namaak-vliegtuigje. Dat ze ‘The Girl From Ipanema’ speelden en dat er leuke fietskarretjes voor de vlaggendraaiers uitreden.

De rode draad was een waarschuwing over het klimaat en daarom was er ook maar een klein Olympisch (gas) vlammetje te zien. De BBC-commentator vond het allemaal wat te lang duren, vooral de intocht van de atleten. ‘Veel te veel landen’ zie hij in het Engels tegen me. Ik kon niet anders dan ja knikken. Gelukkig bleef het wel droog, al dreigde het onweer en regen constant.

Dat niet iedereen rondom mij de show waardeerde bleek wel uit de opmerking van mijn buurman ‘Geef mij maar voetbal in plaats van deze dansende planten’. ‘Inderdaad’ zei zijn metgezel ‘Wat een dwaze openingsceremonie. Als je geen geld hebt, doe dan geen Olympische Spelen hé, zou verstandiger zijn.’

Het vuurwerk was wel mooi, maar ja, dat is het bijna altijd. Vuurpijlen doen het bij mij altijd goed.

Ja, en dan vandaag. Eigenlijk heb ik het meeste gisteren al verklapt. Ik moet duidelijk nog wennen aan het tijdsverschil. Ik ga zo op weg naar het wielerparcours en hoor daar wel hoe onze zwemsters, volleybalsters en al die anderen het doen. Tenminste twee medailles moeten vandaag mogelijk zijn.