Olympische Spelen Rio de Janeiro – Goud tussen haaien en op de balk
(hier stond een foto van de gouden oefening van Sanne Wevers. Helaas moest ik hem weghalen)
‘Waar waren jullie gisteren?’, was de veel gestelde vraag tot aan een uur geleden. Enerzijds leuk, omdat mijn zwager en ik nu weten dat ons reisverslag wordt gelezen. Anderzijds vermoeiend en irritant. Je kunt geen dag even wat anders doen.
Maar goed, ik zal het verklappen. Lammert had nog wat vrijwilligerswerk te doen. En besloot daarom te gaan helpen bij het schoonmaken van het water bij de Copacabana. Sharon van Rouwendaal moest immers zwemmen in dat ‘open riool’. Niet mijn woorden hoor, het viel namelijk alleszins mee. De oogst was wat plastic, wat ander drijvend vuil, dat nogal stonk en een redelijk intact mensenbeen. Dat laatste scheen heel normaal te zijn, niemand keek er van op.
In de tussentijd kon ik mijn administratie wat bijwerken, controleren of ik echt geen plak, olympisch diploma of goede prestatie van een landgenoot had gemist. Je wilt toch niemand op zijn ziel trappen he?
Ook de mailbox moest een keer geleegd worden. Tussen de talloze mailtjes vond ik er ook één over Lammert: ‘Die zwager van je – fantastische man overigens- lijkt wel overal tegelijk te zijn.’ Ik zal het hem maar niet vertellen, wordt ‘ie alleen maar verwaand van. En dat is nou net niet wat ik nodig heb.
Het water was weer ‘schoon’, de openwaterrace kon worden gestart. Ik moest voor de start nog even terugdenken aan een paar weken geleden. Toen ik Sharon van Rouwendaal tegenkwam in mijn woonplaats Hoorn. Zij had zojuist een poortje gemist bij het EK in het water bij de haven, miste daardoor de titel en zwoor mij wraak te nemen.
Iedereen weet dat vrouwen niet snel iets vergeten. Haar wraak was zoet, ze zwom het hele pak overige deelnemers aan gort, tikte keihard aan op het rode Omega bord en kon daarna haar vreugde niet op. Missie volbracht en Olympisch goud.
Het werd tijd voor een broodje, mijn zwager ging andere dingen doen. Ik hoorde ergens gezellige muziek en besloot daarop af te gaan. Zo kwam ik bij de paardenbak, waar paarden vrolijk huppelden op muziek die je ook hoort in de supermarkt. Terwijl ik een hap van mijn broodje rosbief nam hoorde ik mijn buurman zeggen ‘‘Dit paard heeft minder bloed, is wat minder bloederig’. Ik keek nog eens naar mijn broodje en smeet het in de vuilnisbak. Verkeerde woorden op de verkeerde plek. Wegwezen hier, medailles waren er toch niet te behalen.
Dan maar terug naar het TV-water, een stuk oceaan, dat speciaal voor deze spelen is aangelegd. Het schijnt net iets anders van kwaliteit te zijn, al geloof ik die reclamepraatjes nooit.
Marit Bouwmeester zou daar haar al zekere bronzen plak op kunnen waarderen naar één van zilver of misschien zelfs goud. Pff, wat was het warm aan het water. En wat stond er weinig wind.
Onderhand hoorde ik dat het 80 jaar geleden was dat een Hollandse zeilboot goud had gewonnen. Daarna hadden ze de regels veranderd en besloten dat niet de boot maar de persoon erin de medaille zou krijgen. Die boot op het podium vonden ze maar niks.
Wat een festijn, zo’n zeilregatta (mooi puzzelwoord). Er was geen wind, er was wind op komst, de wedstrijd werd uitgesteld, toch geen wind en toen ineens weer heel veel. En alles werd live uitgezonden, pracht TV, super spannend. Allerlei vlaggen werden gehesen, waaronder ook een theedoek van Zeeman, maar wind vingen ze niet, of teveel. Als wanhoopspoging werden er allerlei vlaggen uit het alfabet ergens vandaan gehaald, vanaf de letter A tot en met de E. Helaas, het mocht niet baten, morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Terwijl ik op mijn smartphone las dat het KNMI in Nederland had besloten dat het daar officieel een ‘Waardeloze zomer’ was, nam ik op het zonovergoten terras een dubbele sorbet. Ik lag dubbel, volop zon, strand en temperatuur van het water meer dan 20 graden. Hoezo ‘waardeloos’?
Het sorbet was op, ik riep een taxi en was net op tijd bij de Olympische gymzaal. Net op tijd om Sanne Wevers, in een prachtig zwart pakje, op een lange plank de meest onwaarschijnlijke oefeningen te zien doen. Een driedubbele pirouette, een radslag, dubbele salto en wijde beensprong. Alsof het allemaal niets was.
Nadat ze klaar was pakte Sanne haar schriftje en schreef haar oefening voor de zekerheid even op. Stel je voor dat de jury iets had gemist. DDEECHG, dat was de code die ze noteerde, met daarachter de cijfercombinatie 7.8, 6.2, 9.3 en 8.1. De uitkomst van de formule was 15.344 en ruim voldoende voor het allereerst goud ooit voor een Nederlandse turnster. Proficiat Sanne.
Op weg naar het appartement hoorde ik dat de hockeymeisjes met 3-2 van Argentinië hadden gewonnen, Dat Elis op haar racefiets een rondje verder was en dat Brouwer/ Meeuwsen de onderlinge Hollandse broedermoord hadden gewonnen.
Nog iets gemist? Ik dacht het niet. De administratie is weer bij!
Reacties
Een reactie posten