Olympische Spelen Rio de Janeiro – Het vertrek naar Brazilië

Olympische Spelen Rio de Janeiro – Het vertrek naar Brazilië

De kogel is door de kerk, we gaan het doen. Gisteren heb ik mijn zwager Lammert gebeld met de mededeling dat hij zijn koffers kan pakken. We gaan naar Rio!

Nu de Russen toch mogen gaan wij ook. Het was nog even twijfelachtig of Lammert mee mocht, maar zijn laatste plasje had de goedkeuring van de WADA doorstaan. Voor de niet sport-volgers, dat zijn die mannetjes van de internationale doping-politie. ‘De hoeveelheid mout in zijn bloed was wat aan de hoge kant, maar verder was alles oké’, zou luidde het officiële rapport.

‘Hoe kan dat nou?’ vroeg mijn zwager. ‘En hoe moet ik dit allemaal op zo’n korte termijn regelen?’ Ja, Lammert is wat dat betreft weinig flexibel. 

Maar ja, dat komt waarschijnlijk ook omdat hij in Persingen woont, dat kleine gehucht onder de rook van Nijmegen. Met nauwelijks 34 huizen en 89 inwoners. Of zijn dat er inmiddels ook al weer minder?

Mijn zwager.

Lammert stamt uit de “Swinging Sixties”, draagt het liefst zijn ouwe verbleekte spijkerjack en zijn favoriete liedjes zijn “Oerend Hard” en “Born to be Wild”. Zijn favoriete geurtje is, hoe kan het anders “Odeur des Vaches” en zijn meest geliefde bezigheid is het knuffelen van koeien. Sport vindt hij ook leuk, zolang het maar niet teveel is.

‘Niet zeuren, Lammert’, was mijn logisch antwoord op de vraag van Lammert. ‘De Russen moeten het ook allemaal snel doen en als die dat kunnen, moet dat voor jou helemaal geen probleem zijn. Dus inpakken die koffer en oh ja, vergeet je paspoort niet. Verleden keer zijn we uren zoet geweest bij de douane omdat jij dacht dat Kenia binnen het ‘Schengen-gebied’ lag. En je daarom dus alleen je OV-chip bij je had.’

‘Ja, ja’ zuchtte Lammert en hij verbrak de verbinding.

Tickets boeken.

Terwijl mijn zwager zijn koffers gaat pakken zoek ik via het internet naar de goedkoopste manier om in Rio de Janeiro te komen. Ik schrik van de prijzen, dat had ik nooit gedacht. Natuurlijk, voor een groot deel wordt deze trip door mijn sponsor betaald. Maar toch!

Ik zoek in de la naar nog wat niet-ingeleverde zegelboekjes, vind en passant nog twee cadeaubonnen van V&D en wat Walibi-zegels. Snel bel ik TAM Airlines, dé vliegclub van Brazilië en na enig onderhandelen worden we het eens. Zij accepteren alles en wij kunnen vliegen.

Dat wordt wel wat, ik hoop maar dat Lammert een beetje uitgerust is voor we vertrekken. Want we vliegen 1 augustus, dus maandag al, om 09.30 uur vanaf Schiphol. Eerst naar Madrid, dan Sao Paulo en tenslotte Rio, Waar we op 2 augustus 13.10 uur lokale tijd aankomen. 

Met het tijdsverschil meegerekend, daar is het 4 uur vroeger, zijn we, als alles meezit, 28 uur onderweg. Inclusief 17 uur overstaptijd.

Maandagmorgen 1 augustus 05.30 uur.

Lammert belt bij me zingend bij me aan. 'I go to Rio, de Janeiro'.  Ik hoor het al, hij is helemaal uitgeslapen en in een prima stemming.

Ik ken Lammert een beetje en we nemen alles nog even snel door: Koffer – check. Paspoort- check. Zika-virus inenting – check. Woordenboekje Nederlands-Portugees – mis! Lammert heeft natuurlijk een Spaans exemplaar gekocht. ‘Nou ja’ zegt hij wat verontschuldigend, ‘Die talen lijken toch op elkaar. Moet dus geen probleem zijn.

Naast zijn kleren heeft Lammert ook een klamboe bij zich en twee grote pakken Havermout. ‘Hmm’ zeg ik, maar mijn zwager ziet mijn verbazing en zegt ‘Stond in de krant, dat je dat daar niet kon krijgen. De roeiers hebben het ook bij zich’. Ja, wat moet je dan nog zeggen?

Intussen staat de taxi voor de deur om ons richting Schiphol te brengen. Op de afrit van de A4 staat een controlepost met daarnaast de mededeling ‘Wegens signalen….enz.’ Mijn zwager schiet compleet in de stress, pakt zijn spullen en zegt ‘Kom op. We lopen het laatste stukje wel’ Ik douw de chauffeur 25 euro in zijn handen, pak mijn rolkoffertje en ren achter mijn zwager aan.

09.30 uur

We verlaten de landingsbaan terwijl Lammert 'I feel fine' zingt. We zijn op weg.