Olympische Spelen Rio de Janeiro – Judo één groot tranendal

Olympische Spelen Rio de Janeiro – Judo één groot tranendal

Judo en tranen, een combinatie die het prima doet deze spelen. Eén groot tranendal is het bij de Nederlandse ploeg, zowel letterlijk als figuurlijk. Snotterend en snikkend zien we ze steeds bij de reporter ter plekke verschijnen. Gisteren ook weer, nu waren het Verkerk en Grol die een greep deden in de voorraad papieren zakdoekjes. Als er medailles te vergeven waren voor het tonen van emotie na verlies stond Team NL bovenaan het klassement. Niks mee mis natuurlijk. Het ‘bloed, zweet en tranen’, bezongen door André Hazes, bewijzen het.

Maar inmiddels moet ik wel oppassen. Alle door mij aangewezen kandidaten voor het goud staan of met lege handen of met een kleur medaille, die ze liever niet ontvangen hadden.

Mooi was de vreugde van de vier Hollandse meisjes in een roeiboot op het Lagoa Rodrigo de Freitas, één van de mooiste roeibanen ter wereld, volgens een kenner. De dubbelvier, d.w.z. ieder meisje heeft 2 roeispanen, racete naar een onverwacht zilveren medaille. Op nauwelijks één seconde van de Duitse meisjes.

Vreemd vond mijn zwager wel de huldiging. ‘Zag je dat? Die Poolse meiden, winnaressen van het brons, kregen allemaal drie zoenen, de Hollandse meisjes slechts een hand en de Duitse vrouwen allemaal een dikke knuffel. Ik zou protesteren. Wat is er mis met ‘unseren frauen Antjes’?’ Jawel, Lammert leeft nog steeds in het kaastijdperk.

Maar waar was Lammert gisteren eigenlijk? Nou, die was lekker naar Copacabana Beach gegaan. In zijn groen-gele zwemshort was hij daar gaan flaneren langs het 4 km lange, maar vooral prachtige strand. Had daar aan alles meegedaan waaraan maar kon. Trucjes met de bal nagedaan, die de vele Favela kinderen daar deden. Terug geschreeuwd naar de verkopers, die hun waren luidkeels aanprezen. En wat caipirinhas gedronken, een Braziliaanse cocktail die bestaat uit limoen, cachaça, ijs en suiker.

Daarna was hij uitgebreid gaan eten bij ZaZa, een restaurant waar ze heerlijke Aziatische gerechten op de kaart hebben staan. Mijn zwager had volgens hem, voor de kip curry met jasmijn rijst , geflambeerde garnalen met risotto en gegrilde vis geserveerd met gekarameliseerde weegbree gekozen. Zelfs uit zijn mond klonk het al heerlijk! Maar was het niet wat veel?

Ik had, onderweg naar de wielerbaan, snel een ordinaire tosti ham-kaas tot me genomen. Een mens moet toch wat in zijn maag hebben. En opnieuw kreeg ik daar tegenvallers te slikken. De drie mannen, die drie rondjes moesten sprinten, stelden zwaar teleur en kwamen geen moment in de buurt van de vooraf voorspelde medaille. ‘Vijf jaar werk na de klote’, zo omschreven ze het zelf.

Dan moesten de achtervolgers het maar doen. Meer dan achtervolgd door een val kwam het viertal niet. Weer een kans minder.

Ik zet al mijn geld intussen maar op Dorian van Rijsselberghe. Vier jaar geleden, in Londen, stelde hij mij ook niet teleur. Ik denk dat de Texelaar wel in staat moet zijn om aan de hoge verwachtingen te voldoen.

Want anders wordt het een echt tranendal!