Olympische Spelen Rio de Janeiro – Nog heel even!

Olympische Spelen Rio de Janeiro – Nog heel even!

‘Oh, ik ben zo nerveus’ Mijn zwager Lammert, toch een man van bijna 60, loopt als een klein kind om me heen te draaien. ‘’Hoe zal mijn kamer eruit zien? Wie zal er in de kamer naast mijn kamer liggen? Zal mijn douche het wel doen? Hebben ze wel gedacht aan een Senseo? En aan een minibar? Lammert is gewoon op van de zenuwen.

We naderen de entree van de flat waarop in grote letters ‘Team Holland’ staat. De portier groet ons, vraagt naar onze badges en geeft ons vervolgens een papiertje waarop ons kamernummer staat. Nummer 13, geen al te goed voorteken. Maar misschien is 13 wel een geluksnummer in Brazilië? ‘Zeven hoog’ zegt de portier in het Portugees. Lammert kijkt snel in zin talenboekje en knikt daarna vriendelijk richting de man. Hij heeft het begrepen.

We nemen de lift naar de 7^e etage en gelijk links ligt onze kamer. We openen de deur en onze monden vallen om van verbazing en verrukking. Wat ruim en wat een prachtig uitzicht. We zien het strand, de bergen en horen in de verte al de geluiden van de Samba. Spontaan begint mijn zwager ‘At the Copa, The Copacabana’ te brullen. Daarna gaat hij direct op zoek naar zijn groengele zwemshort. Geen Speedo, daar voelt hij zich niet prettig in.

Ik pak op m’n gemak mijn rolkoffertje uit, zoek een stoel op het balkon en pak mijn meegenomen tijdschrift ‘De zomer van Rio’ erbij. Wat staat er allemaal op het programma?

Natuurlijk! De openingsceremonie! Wat zullen de Brazilianen hebben bedacht? Peking was mooi, met al die Chinese dingen in dat vogelnestje. Londen was leuk, vooral toen de koningin, samen met James Bond, uit dat vliegtuig sprong. En er een overzicht van de Britse popmuziek werd gegeven.

Tja, het zal wel carnaval worden. Met veel veren, dansen en trommels. Waar is Brazilië nog meer bekend van? Oh ja, de koffie. Was er ooit niet zo’n reclamefilmpje met een koffieplukker, die dan Van Nelle koffie aanprees? De ‘Kanaries’ (bijnaam van het nationale voetbalteam) zullen ook wel langs komen en misschien zal er aandacht gegeven aan de prachtige flora en fauna van het land? Ach, ik laat me verrassen.

Intussen komt Lammert me melden dat we een paar dagen te laat zijn. ‘Ze zijn al begonnen’, waarbij hij wijst op de uitslag in het vrouwenvoetbal. ‘Zweden heeft met 1-0 gewonnen van Zuid-Afrika’. Hij is pas gerust als ik hem vertel dat dit normaal is, voetbal begint altijd eerder op de spelen.

‘Kom’ zeg ik. ‘We gaan een hapje eten’ Eten in Brazilië is anders dan wij gewend zijn. ’s Middags een uitgebreide warme lunch en ’s avonds nog wat kleine hapjes. We stappen een restaurant binnen, vragen de kaart en nemen als eerste een cafézinho. Een klein kopje koffie, sterk, heet, zonder melk met veel suiker. Daar houden die Brazilianen van.

Een basismaaltijd voor de Brazilianen is opgebouwd rond arroz (witte rijst), feijão (zwarte bonen) en farofel (maniokmeel). Je kunt er dan vlees (carne), kip (galinha) of vis (peixe) bij krijgen. Dat nemen wij dus ook. Je moet tenslotte alles proberen. We nemen er een “Vitaminas” bij, oftewel een milkshake met vers vruchtensap.

Na bijna twee uur komen we moe, maar vooral vol terug op onze kamer. Ik lees nog snel iets over de Olympische wegwedstrijd aankomende zaterdag.

Mijn favoriete krant, ook verkrijgbaar in Rio, schrijft erover: “De 5500 hoogtemeters in de wegwedstrijd in Rio staan voor een zware bergrit in de Tour de France. De grillige kasseien in het Área de Proteçăo Bairro de Grumari natuurreservaat doen denken aan de Ronde van Vlaanderen. De klim van Grumari herinnert qua steilheid aan de Muur van Huy. Vervolgens moet in de finale drie keer de pittige col over Canoas en Vista Chinesa (715m hoog, 8,9 km lang, gemiddeld 5,7%, maximaal 11,9%) bedwongen worden. Tenslotte symboliseert de finish op de levendige Copacabana het slot van de Tour de France op de Champs Elysées.”.

Nou, dat zal mij benieuwen. Wordt dit een 1^e gouden plak? Lammert zie ik niet meer. Die ligt al in zijn groengele zwembroek te spartelen in de oceaan. 

Ik droom weg en zie Steven Kruiswijk op het erepodium staan. Ontroerd luistert hij naar het Wilhelmus. Daarna zie ik mezelf feesten in het ‘Holland Heineken House’.