Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Tempo zakdoekjes kandidaat sponsor NOC/NSF’
‘De Spelen’ zitten er op, we gaan weer naar huis toe. Lammert, mijn zwager, en ik leunen wat achterover op de ongemakkelijke stoeltjes in de lobby op Rio de Janeiro Galeão Airport. Het is wachten op de piloot, maar die schijnt dronken aangetroffen te zijn in een nachtclub. Ik krijg er een déjà vu-gevoel bij.
We doden de tijd met wat laatste blikjes Braziliaans bier en mijmeringen over de prestaties van TeamNL. Wie heeft deze term eigenlijk bedacht? Het klinkt zo zakelijk. ‘Wij, van TeamNL………enz.’ Het had een reclamespot kunnen zijn.
Mijn zwager begint over de puike prestatie van Anouchka Fontijn. ’Toch maar mooi zilver behaald’. Ik haal mijn schouders wat op. ‘Na één rondje vechten al zeker van een plak, ze hadden net zo goed de buurvrouw van verderop kunnen sturen’. En in mezelf denk ik ‘wat deden die meisjes van WA eigenlijk bij dat boksen? Waren ze daar niet een beetje te jong voor?’
Nu dit gesprek toch enigszins richting en normen gaat, waren die niet wat streng en werden die niet wat star gehanteerd? Op zich vind ik dat hele normen en waarden gedoe al niet meer van deze tijd. Mijn zwager wel, zal wel komen door dat dorpse milieu van hem. In een gat van amper 100 inwoners is sociale controle een heel normaal ding. Daar kun je niet zomaar om 3 uur ’s nachts binnenkomen. Laat staan ongemerkt.
Wat ons ook was opgevallen dat, naast de uitstekende prestaties van bijvoorbeeld Sanne Wevers, Brouwer en Meeuwsen, Elis Ligtlee en die wildwater-zwemmers in de baai van Rio, er zo ontzettend veel werd gejankt. Niet in de zin van gezeur, dat deed slechts de Chef de Mission. Over teveel vierde plaatsen. Nee, in de zin van in huilen uitbarsten na het leveren van een prestatie. Of net niet, de teleurstelling dan daarover.
Over zeg 25 jaar krijgen we vast een aflevering van ‘Andere Tijden’. Waarin we alleen maar sporters in tranen zien. Naam van die aflevering weet ik ook al; ‘Zo huilde TeamNL in 2016’.
Ik hoor ze ook al denken dan; ‘TeamNL, TeamNL, wat was dat ook al weer? Had dat niet iets met zakdoekjesreclame te maken?’
Want één ding weet ik zeker, als Tempo zakdoekjes nog meer naamsbekendheid wil krijgen zal zij hoofdsponsor van NOC/NSF en TeamNL moeten worden. Twee bedrijven die voor elkaar gemaakt lijken te zijn.
‘Kom’ zeg ik tegen mijn zwager. ‘De piloot is in staat om te vliegen. We gaan naar huis. Niet als ‘losers’, nee toch? We hebben ruim twee weken Rio overleefd. Op zich al een topprestatie!
Lammert knikt instemmend, gooit zijn blikje in de grijze bak op de luchthaven en laat een traantje. Het is weer uit met de pret, op naar Persingen. Misschien over vier jaar Tokio? Als we dat redden?
Reacties
Een reactie posten