Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Zuur zilver’
Bij het ontbijt in Rio sla ik mijn digitale krant open. Gelukkig één in een wat handzaam formaat, zodat ik niet zo’n grote laptop nodig heb. Dat opstaan en ontbijten kost me trouwens wel redelijk veel aanpassen. Om al mijn belevenissen hier in Brazilië op tijd te ‘posten’ moet ik al om vier uur plaatselijke tijd mijn bed uit. Het is hier dan nog donker. Pas rond een uur of zes wordt het licht en meteen ook flink warmer. Het is nu winter hier, maar sneeuwballen gooien is er echt niet bij.
Zo’n buitenlands reisje is ook goed voor je talen. Zo weet ik nu dat stadion in het Portugees ‘estádio’ is, ziekenhuis ‘hospital’, kunt u me helpen ‘Você poderia me ajudar?’ en dank je wel ‘obrigado/obrigada’.
Altijd handig als, bij terugkomst in Nederland, iemand mij de weg vraagt. Moet het natuurlijk wel een Portugees sprekend iemand zijn, anders heeft hij er nog niet veel aan.
Mijn zwager heb ik al een tijdje niet meer gezien. Zou hij nog steeds op stap zijn met dat gezellige gezin uit Wassenaar? Heel even sprak ik hem via zijn mobiel. Wat klonk hij enthousiast. Niets voor hem, meestal is het er zo één die overal commentaar op heeft.
Waar was ik gisteren, want daar draait het uiteindelijk om. Om jullie allemaal ‘live’ de successen van Team NL te laten meebeleven. Eerst naar de bokshal. Waar Nouckha Fontijn haar levensbepalende partij moest uitvechten tegen een Britse. Engelse mag je niet zeggen, het kan er net zo goed één uit Schotland, Noord-Ierland of Wales zijn. De Britse werd flink in elkaar gebeukt en zo was Nouckha na dit partijtje al zeker van een plak. Dat ging snel.
Veel minder snel ging het bij de hockeymeisjes. Vier keer een kwartier op het blauwe kunstgras was niet voldoende om de Duitse meisjes er onder te krijgen. Toen kregen we shoot-outs, ofwel 8 seconden met een steenharde hockeybal richting de vijandelijke keepster lopen. Bijna gingen de Duitse meisjes er met de winst vandoor. Totdat keepster Joyce Sombroek het welletjes vond. Uit met die flauwekul en Nederland ging na deze thriller verder richting het derde goud op rij.
Intussen gingen de paardenmannen flink onderuit. Waar Sanne Wevers eerder deze week haar oefening met een balk succesvol voltooide ging het ditmaal fout met dezelfde balken. De hindernissen werden finaal in puin gereden, een laatste plek in de rangschikking was het eindresultaat.
Via de BMX’ers op hun te kleine fietsjes, ja ik moet echt altijd lachen als ik die lange gasten op hun kinderfietsje zie racen, kwam ik terecht bij het hardrennen. Churandy Martina, de altijd coole en goedlachse man van de Antillen, wist zich na 200 meter hardlopen verzekerd van een finaleplaats.
Toen kwam Dafne, de hoop van onze natie. Zij zou ons het eerste ‘goud’ na Ellen van Langen (Barcelona 1992) brengen. Maar zij redde het niet tegen Elaine Thompson, 21,78 tegenover 21,88. Een tiende, dat het verschil maakte in de kleur van het edelmetaal.
Dafne smeet met haar hardloopschoenen, ‘baalde’, ‘ging stuk’, ‘moest hierover nadenken’, ‘voelde zich supergoed’, ‘kon hier niet van genieten en ‘vond het verschrikkelijk’. Kort samengevat, het was niet helemaal naar wens gegaan.
‘Het zilver is zuur’, dat waren haar laatste woorden. Zo leer je tijdens deze spelen nog heel wat. Je kunt ‘ruiken aan brons’, ‘zilver smaakt zuur’, daartegenover ‘smaakt goud naar nog meer’. Ja ja, de taal van de topsporter is onnavolgbaar.
Reacties
Een reactie posten