Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Sterren vallen door de mand’

Olympische Spelen Rio de Janeiro – ‘Sterren vallen door de mand’

Ja, dat was het dan. Een lange dag voor mij en mijn zwager in Rio. Die eindigde in een deceptie. Maar aan de andere kant voor onverwachte vreugde zorgde.

We zitten na de 100 meter rennen van Dafne samen nog wat na te praten in de bar van het Olympisch Stadion. Ja, wij mogen Dafne zeggen, we kennen haar immers goed. Haar coach zit naast ons en vertelt ons een geheimpje; ‘Dafne had de laatste dagen ergens last van. Eigenlijk had ze liever naar huis gegaan. Maar nu is alles weer goed met haar hoor. Van de week moet dat 200 meter rennen wel lukken.’ Mijn zwager en ik kijken elkaar wat ongerust aan, maar meer wil de coach niet zeggen.

‘Kom, we nemen er nog één’ zegt Lammert en steekt drie vingers op naar ‘o garçom atrás do bar’. Ja, het Portugees kijkt mijn zwager aardig onder de knie. ‘Três cervejas como.’

Aan de andere kant van mij schuift de coach van Ranomi bij. Patrick Pearson, zo heet hij, vertelt ongevraagd dat hij enorm was geschrokken van de prestaties van zijn pupil. Onderhand zegt mijn zwager tegen o garçom; ‘Torná-lo quatro’.

‘Het was echt niet beroerd, ze zwom echt niet slecht. Maar ja, die laatste vijf meter. Heel frustrerend’. Ik zie de doffe blik in de ogen van Patrick en lijdt met hem mee. Goed dat hij nu ook even mag doorzakken. Als hij maar geen last krijgt met de NOC-NSF politie.

Het wordt almaar drukker aan de bar. Daar komt zelfs een hele polonaise aan. ‘Groeten uit Eerbeek’ staat er op het spandoek, dat de stoet vooruit gaat. ‘Ja, dat was een onverwachte, zeggen de coach van Ranomi en Dafne tegelijk. Elis Ligtlee, want daarom gaat het, had duidelijk de focus wel.

Ja, ook ik had ontzettend genoten van haar gouden race in de Keirin. Achter dat te kleine motortje op de Olympische wielerbaan had zij haar vijf concurrenten toch mooi afgetroefd. Door een goed uitgevoerde tactische manoeuvre. Twee ronden voor het einde nam zij resoluut de kop, om die niet meer af te staan. Goud was haar beloning. Ze kon het zelf nauwelijks geloven.

Maar gelijk hadden we kunnen zien hoe dicht winst en verlies bij elkaar kunnen liggen. Want was Elis niet heel mazzelig de halve finale doorgerold? Omdat twee van haar concurrenten daar onderuit gingen? En zij daarvan optimaal profiteerde?

Verderop in de bar zit een groep uit de kluit gewassen mannen. ‘Holland-Acht’ staat er op hun badge. Op de tafel, gevuld met vele glazen, liggen een dito aantal bronzen plakken. Goud werd het net niet, zilver glipte uit hun vingers. Maar ze kunnen er mee leven, de mannen die 10 jaar lang heen en weer voeren op de Amsterdamse Bosbaan. Of ligt die in Amstelveen?

Zo onderhand wordt de medaille oogst toch weer wat hoger. Er zijn ook nog voldoende kansen op meer. Marit Bouwmeester doet het in haar badkuipje met zeil prima. Ligt prima op koers voor goud. ‘Het voelt raar’, zegt ze tegen zo’n reporter van één of ander TV-journaal.

Een andere zeiler, Pieter Postma, ruikt aan brons, zo hoor ik verderop iemand zeggen. ‘Hoe zou brons eigenlijk ruiken’, denk ik dan gelijk.

De mannen-strandvolleyers gaan in de Olympische kwartfinale tegen elkaar strijden om verder te mogen in hun poging eremetaal te veroveren.

Goh, zitten daar niet Willem-Alexander en Maxima? Wat kijken ze triest. Ik gebaar naar mijn zwager dat hij ze even naar de bar moet roepen. Kunnen ze gezellig een biertje en wijntje met ons meedrinken. Zal ze goed doen.